Έριδες και σχίσματα στην Εκκλησία
Α’ ΚΟΡ α:11 Διότι εφανερώθη εις εμέ παρά των εκ της οικογενείας της Χλόης, περί υμών, αδελφοί μου, ότι είναι έριδες μεταξύ σας· 12 λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει· Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. 13 Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε; 14 Ευχαριστώ εις τον Θεόν ότι ουδένα από σας εβάπτισα, ειμή Κρίσπον και Γάϊον, 15 διά να μη είπη τις ότι εις το όνομά μου εβάπτισα. 16 Εβάπτισα δε και τον οίκον του Στεφανά· εκτός τούτων δεν εξεύρω εάν εβάπτισα άλλον τινά.
Οι συγγενείς της Χλόης που ενημέρωσαν τον απόστολο Παύλο για το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί και απειλεί το μέλλον της Εκκλησίας της Κορίνθου, δεν κάνουν κουτσομπολιό σε τούτη εδώ τη περίπτωση. Τα μαθήματα που παίρνουμε από τη περικοπή αυτή είναι κυρίως δύο:
Α. Όταν αντιλαμβανόμαστε ένα πρόβλημα που δημιουργείται στην εκκλησία μας, δεν πρέπει να παίρνουμε πρωτοβουλίες για να φτιάξουμε μόνοι μας τα πράγματα με συζητήσεις στα παρασκήνια και υπόγειες συμπεριφορές. Πρέπει να ενημερώνουμε τους αδελφούς που είναι υπεύθυνοι για το έργο του Θεού και μάλιστα να είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε δημόσια το όνομά μας ως πληροφοριοδότη. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη ότι κάνουμε το σωστό για την εκκλησία μας και να έχουμε παρρησία σε ότι λέμε.
Β. Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει τους πληροφοριοδότες του. Δεν κρατάει τα πράγματα κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου. Δεν πρέπει να υπάρχουν θολά σημεία στα πράγματα του Θεού με φράσεις του τύπου «κάποιος μου είπε» ή «ένα πουλάκι μου φανέρωσε» κλπ, πράγμα που φανερώνει ένα πνεύμα που δεν αρέσκεται στη πλήρη αλήθεια.
Αν όλοι μας τηρούσαμε τη παραπάνω αρχή, από πολλά βάσανα θα είχαμε γλυτώσει τις τοπικές μας εκκλησίες και όχι μόνο.
Έριδες
Ορισμός (Wikipedia): βίαιη και διαρκής διαφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων που τα σπρώχνει στην έχθρα και στο μίσος.
ΠΑΡ ιγ:10 Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς.
Όπου βλέπουμε έριδες και λογομαχίες μεταξύ αδελφών, εκεί έχει καταφέρει να εισχωρήσει στις καρδιές η υπερηφάνεια. Δεν έχει σημασία ποιός έχει δίκιο. Ο ταπεινός πάντα κάνει πίσω για να μην υπάρχουν έριδες που φέρνουν φθόνο, υπόνοιες και καταστροφή των ακουόντων. (Βλέπε και ΙΑΚ δ:1 Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι…)
Α’ ΚΟΡ α:17 Διότι δεν με απέστειλεν ο Χριστός διά να βαπτίζω, αλλά διά να κηρύττω το ευαγγέλιον, ουχί εν σοφία λόγου, διά να μη ματαιωθή ο σταυρός του Χριστού. 18 Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού. 19 Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. 20 Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; 21 Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.
Το πρώτο μέρος του εδαφίου 17 χρησιμοποιείται από διαφόρους Διαμαρτυρόμενους ερμηνευτές όπως ο William MacDonald για να δικαιολογήσουν τη ψευδοδιδασκαλία που έχουν πολλοί ότι το βάπτισμα δεν έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία. Ο Παύλος ήταν απόστολος, κήρυττε το λόγο του Θεού και άφηνε το βάπτισμα να το κάνουν άλλοι.
… ουχί εν σοφία λόγου … Η ανθρώπινη σοφία μπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει ένα εργαλείο στα χέρια του Θεού, δεν είναι όμως κατ’ ουδένα τρόπο απαραίτητη για την επιτυχία του έργου της εκκλησίας. Εφόσον το Πνεύμα του Θεού έχει τον έλεγχο των λόγων μας, όπως και είναι το θέλημα του Θεού, τότε το κήρυγμα του Σταυρού είναι αποτελεσματικό όχι μόνο για να δεχτούν οι άνθρωποι τη θυσία του Ιησού, αλλά και για να αλλάζει η ζωή τους.
Ο Παύλος δεν θεωρεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου «μωρία» όπως πολλοί εχθροί του Χριστιανισμού ισχυρίζονται, αλλά λέει ότι οι άπιστοι που δεν δέχονται το ευαγγέλιο, το θεωρούν ως μωρία.
Α’ ΚΟΡ α:22 Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, 23 ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν,
Στη περικοπή αυτή, ο «Έλληνας» συμβολίζει τον εγωιστή άνθρωπο που νομίζει πως είναι σοφός και δεν έχει ανάγκη το Θεό. Το κήρυγμα του Σταυρού για εκείνον είναι μωρία. (περί τούτου πάλι θα σε ακούσουμε μιαν άλλη φορά). Αντίθετα, ο σωβινιστής Ιουδαίος δεν μπορεί να εννοήσει πως είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός να στείλει έναν γυμνό και φτωχό διδάσκαλο και μάλιστα εν πλήρη (όπως νόμιζαν) αδυναμία, να πεθάνει τόσο ατιμωτικά πάνω σε ένα ντροπιαστικό Σταυρό. Εκείνοι νόμιζαν πως ο ηγέτης τους θα ήταν ένας αρχιστράτηγος με μοναδικές θαυματουργικές στρατιωτικές ικανότητες, ώστε να γίνουν (όπως νόμιζαν ότι ήταν η υπόσχεση του Θεού) «κοσμοκράτορες». Έτσι για αυτούς, το κήρυγμα του Σταυρού θεωρείται βλασφημία και σκάνδαλο.
Α’ ΚΟΡ α:24 εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν·
Για όσους όμως είναι τα προβατάκια του Κυρίου που είναι χαμένα έξω στο κόσμο αυτό της ταλαιπωρίας και της σκληρότητας, ο λόγος του Σταυρού έρχεται στις καρδιές τους ως βάλσαμο και γλυκαίνει τη βασανισμένη ψυχή.
Ο Χριστός δεν είναι ένας απόμακρος Θεός που το μόνο που κάνει είναι να Νομοθετεί και να παρακολουθεί με απάθεια την αποτυχία των οπαδών του, αλλά πλέον είναι ένας από εμάς. Έπαθε κι έτσι ξέρει τι θα πει πόνος. Μας καταλαβαίνει από πρώτο χέρι!
Δύναμη
Η δύναμη είναι η ικανότητα που λαμβάνει ο πιστός από τον Θεό να φέρνει αποτελέσματα και πνευματικό καρπό. Έτσι, ο Θεός γίνεται δύναμη σε όσους τον αποδέχονται ως Σωτήρα τους.
ΗΣΑ ια:2 και το πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου·
Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο πνεύμα βουλής και δυνάμεως: Α’ ΠΕΤ δ:11 … εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως, την οποίαν χορηγεί ο Θεός· διά να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός διά Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.
Ο Θεός είναι που χορηγεί τη δύναμη να κάνουμε το όποιο έργο κάνουμε, όπως το κάνουμε. Έτσι είναι για εμάς γελοίο να καυχόμαστε σε κάτι στο οποίο μας χρησιμοποιεί ο Θεός σαν να μη το λάβαμε αλλά να το κερδίσαμε μόνοι μας
Σοφία
Η σοφία είναι η δυνατότητα να συνδυάζεται μια κεκτημένη γνώση με την εμπειρία και την έμφυτη κατανόηση. Είναι η φρόνιμη και δόκιμη εφαρμογή της γνώσης. Επίσης, μπορεί να λεχθεί ότι η σοφία είναι η σφαιρική κρίση και αντίληψη καταστάσεων και γεγονότων. Ετυμολογικά η λέξη σοφία προέρχεται από τις λέξεις “έσω” και “φως”. Θα λέγαμε πως πρόκειται για εσωτερικό φως. Έτσι, ο Θεός δια του Αγίου Του Πνεύματος δίνει στους δικούς του ένα ξεχωριστό εσωτερικό φως, μια ενόραση ή αλλιώς μια πνευματική αντίληψη των γεγονότων.
Η σοφία του Θεού όμως όταν έρχεται στον άνθρωπο, δεν μένει στα λόγια και στις θεωρίες, αλλά οδηγεί τον άνθρωπο σε σοφές κρίσεις και αποφάσεις.
ΙΑΚ α:5 Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν.
ΙΑΚ γ:13 Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. 14 Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. 15 Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. 16 Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. 17 Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.
Α’ ΚΟΡ α:25 διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων.
Όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν. Εάν τον Κύριο μίσησαν, έτσι θα κάνουν και σε εμάς. Μας αποκαλούν μωρούς, αλλά στη πραγματικότητα δια της δικής Του σοφίας, ο Θεός μας καθιστά σοφότερους των σοφών ανθρώπων
Α’ ΚΟΡ α:26 Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. 27 Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, 28 και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα,
Η «ευγένεια» υποδηλώνει καταγωγή ανώτερης τάξης. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ανώτερη καταγωγή, μπορεί και όχι. Οι πιθανότητες πάντως, είναι εναντίον μιας τέτοιας εκδοχής. Στο κείμενο πάντως μιλά για «ού πολλοί», άρα υπήρχαν κάποιοι. Παρ’ όλα αυτά, όταν ένας άνθρωπος έστω χαμηλής τάξης δεχτεί τον Θεό ως Σωτήρα του, δια της υιοθεσίας ο Θεός γίνεται Πατέρας του, άρα αποκτά την ευγενέστερη των οικογενειών.
Α’ ΚΟΡ α:29 διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού. 30 Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις· 31 ώστε, καθώς είναι γεγραμμένον, Ο καυχώμενος εν Κυρίω ας καυχάται.
ΙΕΡ θ:23 “Ούτω λέγει Κύριος· Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού· Ιερ. 9:24 αλλ’ ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γής· επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος.”
Κανένας άνθρωπος δεν έιναι άξιος να καυχηθεί στη δική του αξία. Αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν να κατέβει ο Ιησούς και να θυσιαστεί για εμάς. Όλοι είμστε αμαρτωλοί και αν δεν ήταν ο Χριστός δεν θα μποροέσε κανεις να έχει μερίδα στη σωτηρία. Αυτός έιναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός διαλέγει τ α”μωρά ” του κόσμου αυτού, ώστε κανείι να μη δύναται να καυχηθει στον εαυτόν του.