Παρελθόν (ανάμνηση):
Η θεία κοινωνία αποτελεί μία ζωντανή ανάμνηση του θανάτου του Χριστού για την απολύτρωση του πιστού από την αμαρτία και την κρίση. Συμμετέχοντας στη θεία κοινωνία, θυμόμαστε και πάλι τη θυσία του Χριστού και τη σημασία της για τη ζωή μας, ενώ μας δίνεται η ευκαιρία να τον ευχαριστήσουμε για τη Σωτηρία και τις ευλογίες που μας διέθεσε μέσα από τη θυσία του. Μέσα από την τελετή της ανάμνησης, επιβεβαιώνουμε εκ νέου την κυριαρχία του Χριστού στη ζωή μας, τη δέσμευση μας να πράττουμε το θέλημα του, να παραμείνουμε πιστοί σε αυτόν, να αντιστεκόμαστε στην αμαρτία και να ταυτιζόμαστε με την αποστολή του.
Παρόν (κοινωνία και αυτοεξέταση):
Η θεία κοινωνία είναι ακριβώς αυτό, “κοινωνία” εκεί. Είναι μία περίσταση κατά την οποία βιώνουμε τη συντροφιά, την ενότητα με το Χριστό και μία αίσθηση ένωσης με τα υπόλοιπα μέλη του σώματός του Χριστού, με κοινό γνώρισμα το σώμα και το αίμα του Χριστού. Μας δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχουμε όλοι μαζί στα οφέλη από τη θυσία του σε αυτό το δείπνο. Ο Ιησούς Χριστός είναι παρών στη θεία κοινωνία ως οικοδεσπότης με έναν ιδιαίτερο και πνευματικό τρόπο.
Ο πιστός νοείται ότι λαμβάνει κοινωνία με “ανάξιο” τρόπο, όταν συμμετέχει στο Δείπνο του Κυρίου με απρόσεκτο και ασεβές πνεύμα, χωρίς καμία επιθυμία να εγκαταλείψει τις αμαρτίες του. Αυτό αποτελεί κακή χρήση της δωρεάς του Θεού και δείχνει απροκάλυπτη ασέβεια προς τη θυσία που έκανε ο Χριστός προκειμένου να τον συγχωρέσει. Αυτή είναι μία τρομερή αμαρτία απέναντι στον Κύριο, σαν ο άνθρωπος να σταυρώνει τον Χριστό ξανά και ξανά, πράγμα που τον φέρνει αντιμέτωπο με μία ειδική κρίση (Α’ Κορ 11:29-32).
Η θεία κοινωνία μας προσφέρει την ευκαιρία να εξετάσουμε τη ζωή μας επιτρέποντας στον Χριστό να αποκαλύψει οποιεσδήποτε συμπεριφορές ή ενέργειες δεν τον ευχαριστούν. Συμμετέχουμε λοιπόν στη θεία κοινωνία, αφού πρώτα εξετάσουμε τους εαυτούς μας και λάβουμε τη χάρη και την συγχώρεση του Θεού. Έτσι τιμούμε τη θυσία του Χριστού και συμμετέχουμε στη θεία κοινωνία με άξιο και ευάρεστο τρόπο.
Μέλλον: (πρόγευση της βασιλείας):
Η Θεία Κοινωνία δίνει στους πιστούς μία εικόνα, μία πρόγευση της μελλοντικής Βασιλείας του Θεού και του μελλοντικού επουράνιου γεύματος προς τιμήν του Χριστού όταν όλοι οι πιστοί του θα βρεθούν στη Ουράνια Βασιλεία Του. Είναι μία τελετή κατά την οποία αναζωπυρώνεται η προσδοκία της έλευσης της Βασιλείας του Θεού.
Η ολοκληρωμένη σημασία της θείας κοινωνίας σε όλες τις παραπάνω πτυχές γίνεται πλήρως αντιληπτή μόνο όταν προσευχόμαστε σε αυτήν με πραγματική πίστη εγκάρδια προσευχή και αληθινή δέσμευση προς το λόγο του Θεού και προς τους σκοπούς του.
Εδάφια της Αγίας Γραφής
Εξοδ 12:7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό. … 13 Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε· και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου. 14 Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον· και θέλετε εορτάζει αυτήν εορτήν εις τον Κύριον εις τας γενεάς σας· κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε εορτάζει αυτήν.
Εξοδ 24:8 Και λαβών ο Μωϋσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, Ιδού, το αίμα της διαθήκης, την οποίαν ο Κύριος έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους.
Εξοδ 34:25 Δεν θέλεις προσφέρει το αίμα της θυσίας μου με ένζυμα· και η θυσία της εορτής του πάσχα δεν θέλει μείνει έως το πρωΐ.
Ματθ 26:26 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου. 27 Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· 28 διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. 29 Σας λέγω δε, ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.
Λουκ 22:14 Και ότε ήλθεν η ώρα, εκάθισεν εις την τράπεζαν, και οι δώδεκα απόστολοι μετ’ αυτού. 15 Και είπε προς αυτούς, Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω· 16 διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω φάγει πλέον εξ αυτού εωσού εκπληρωθή εν τη βασιλεία του Θεού. 17 Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε και είπε, Λάβετε τούτο και διαμοιράσατε εις αλλήλους· 18 διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει από του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού. 19 Και λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν. 20 Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων, Τούτο το ποτήριον, είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.
Ιωα 6:48 Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. 49 Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. 50 Ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, διά να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη. 51 Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σάρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. 52 Εμάχοντο λοιπόν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι, λέγοντες, Πώς δύναται ούτος να δώση εις ημάς να φάγωμεν την σάρκα αυτού; 53 Είπε λοιπόν εις αυτούς ο Ιησούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. 54 Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. 55 Διότι η σάρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. 56 Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. 57 Καθώς με απέστειλεν ο ζών Πατήρ, και εγώ ζω διά τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ. 58 Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού· ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα, και απέθανον· όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.
Πραξ 2:42 Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.
Πραξ 20:7 Και εν τη πρώτη ημέρα της εβδομάδος, ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι διά την κλάσιν του άρτου, ..... {Κλάσις του άρτου: Το ψωμί των Εβραίων γινόταν συνήθως λεπτό, σκληρό και εύθραυστο, έτσι ώστε να σπάει αντί να κόβεται.}
Α’ Κορ 5:7 … διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός. 8 Ώστε ας εορτάζομεν, ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας, και αληθείας.
A’ Κορ 10:16 Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; 17 Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.
Α’ Κορ 11:20 Όταν λοιπόν συνέρχησθε επί το αυτό, τούτο δεν είναι να φάγητε Κυριακόν δείπνον· 21 διότι έκαστος λαμβάνει πρό του άλλου το ίδιον εαυτού δείπνον εν τω καιρώ του τρώγειν, και άλλος μεν πεινά, άλλος δε μεθύει. 22 Μη δεν έχετε οικίας διά να τρώγητε και να πίνητε; ή την εκκλησία του Θεού καταφρονείτε, και καταισχύνετε τους μη έχοντας; Τι να σας είπω; να σας επαινέσω εις τούτο; δεν σας επαινώ.
Α’ Κορ 11:23 Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον, 24 και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. 25 Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. 26 Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού. 27 Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. 28 Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου· 29 διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. 30 Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. 31 Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι· 32 αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου.
Εβρ 9:16 Διότι όπου είναι διαθήκη, ανάγκη να υπάρχη θάνατος εκείνου, όστις έκαμε την διαθήκην· 17 διότι η διαθήκη επί τεθνεώτων είναι βεβαία, επειδή ποτέ δεν ισχύει, ενόσω ζη ο διαθέτης. 18 Όθεν ουδέ η πρώτη δεν ήτο εγκαινιασμένη χωρίς αίματος· 19 διότι αφού πάσα εντολή του νόμου ελαλήθη υπό του Μωϋσέως προς πάντα τον λαόν, λαβών το αίμα των μόσχων και των τράγων με ύδωρ και μαλλίον κόκκινον και ύσσωπον, ερράντισε και αυτό το βιβλίον και πάντα τον λαόν, 20 λέγων· Τούτο είναι το αίμα της διαθήκης, την οποίαν διέταξεν εις εσάς ο Θεός· 21 και την σκηνήν δε και πάντα τα σκεύη της υπηρεσίας με το αίμα ομοίως ερράντισε. 22 Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. 23 Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να
καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. 24 Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· 25 ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ' ενιαυτόν με ξένον αίμα· 26 διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού.
Εξωγραφικές πληροφορίες περί της θείας κοινωνίας
Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδου, Σελ.101, @8: «Η θεία ευχαριστία, η οποία προηγουμένως ετελείτο την εσπέραν της Κυριακής μετά των κοινών εστιάσεων, εχωρίσθη αυτών και μετετέθη εις την πρωϊαν της ιδίας ημέρας, συνδεθείσα μετά της πρωινής θείας λατρείας.»
Διδαχή των δώδεκα αποστόλων {1ος αιώνας μ.Χ.}
ΙΧ.5: «μηδείς δε φαγέτω μηδέ πιέτω από της ευχαριστίας υμών, αλλ’ οι βαπτισθέντες εις όνομα Κυρίου.»
ΧΙV: «Κατά Κυριακήν δε Κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτον και ευχαριστήσατε, προεξομολογησάμενοι τα παραπτώματα υμών, όπως καθαρά η θυσία υμών ή. 2 Πας δε έχων αμφιβολίαν μετά του εταίρου αυτού μη συνελθέτω υμίν, έως ού διαλλαγώσιν, ίνα μη κοινωθή η θυσία υμών.»
Το γέννημα της αμπέλου, είχε υποστεί ζύμωση;
(By Wayne Jackson)
Στη χώρα μας, έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε κρασί στο δείπνο του Κυρίου. Ένας επισκέπτης από την Αμερική προτείνει ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο χυμό σταφυλιών. Τι χρησιμοποίησε ο Ιησούς όταν καθιέρωσε την κοινωνία στο Πάσχα;
Όσον αφορά τη φύση του γεννήματος της αμπέλου που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια του Δείπνου του Πάσχα, η Καινή Διαθήκη (Ματθαίος 26: 26-29 κ.λπ.) από μόνη της δεν είναι σαφής στον ορισμό της έκφρασης. Γλωσσικά, θα μπορούσε να σημαίνει χυμό σταφυλιού ή αυτό που συνήθως ονομάζουμε κρασί με κάποιο βαθμό ζύμωσης.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να ήταν κρασί, καθώς την εποχή της γιορτής του Πάσχα την άνοιξη, τα σταφύλια δεν ήταν ακόμη ώριμα. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε τρόπος συντήρησης του φρέσκου χυμού, η ουσία που χρησιμοποίησε ο Κύριος πρέπει να έχει υποστεί ζύμωση.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σημαντικές ιστορικές ενδείξεις ότι το κοινό ποτό του Πάσχα που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι τον πρώτο αιώνα ήταν το κρασί. Ο Δρ Jack Lewis δηλώνει: Συνήθως στο Πάσχα χρησιμοποιούταν κρασί που ονομάζεται «γέννημα της αμπέλου» στο Berakoth 6: 1 (1976, 147 · για εκτεταμένη συζήτηση, βλ. Lightfoot 1979, 346ff).
Πρέπει να σημειωθεί εν πάση περιπτώσει, ότι το κοινό κρασί του πρώτου αιώνα ζυμώνοταν ελαφρά και δεν αποκτούσε την ισχύ των σύγχρονων κρασιών. Σημειώστε το ακόλουθο απόσπασμα από τον καθηγητή R. Laird Harris: Όλο το κρασί [της εποχής της Βίβλου] ήταν ελαφρύ κρασί, δηλαδή δεν ήταν εμπλουτισμένο με επιπλέον αλκοόλ. Το συμπυκνωμένο αλκοόλ ήταν γνωστό μόνο στον Μεσαίωνα όταν οι Άραβες εφηύραν την απόσταξη (το «αλκοόλ» είναι μια αραβική λέξη) οπότε αυτό που ονομάζεται πλέον ποτό ή ισχυρό ποτό (δηλαδή ουίσκι, τζιν κλπ.) και τα είκοσι τοις εκατό ενισχυμένα κρασιά ήταν άγνωστο στους Βίβλους. Η μπύρα παρασκευάστηκε με διάφορες μεθόδους, αλλά το αλκοολικό του περιεχόμενο ήταν ελαφρύ. Η ισχύς των φυσικών οίνων περιορίζεται από δύο παράγοντες. Το ποσοστό αλκοόλης θα είναι το μισό του ποσοστού της ζάχαρης στο χυμό. Και αν το αλκοολικό περιεχόμενο είναι πολύ πάνω από 10 ή 11 τοις εκατό, τα κύτταρα ζύμης θανατώνονται και η ζύμωση σταματά. Πιθανώς τα αρχαία κρασιά ήταν 7-10 τοις εκατό. . . . Για να αποφευχθεί η αμαρτία της μέθης, καθιερώθηκε από τους Ραβίνους η ανάμειξη οίνου με νερό για το κρασί που καταναλώνεται στο Πάσχα. (1980, 376).