Περιεχόμενα
2. Η κλήση του Λευί Ματθαίου (2:13)
5. Οι μαθηταί δια των σπαρτών το Σάββατο (2:23)
1. Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ ⏮
ΜΑΡΚ 2:1 Και μεθ' ημέρας πάλιν εισήλθεν εις Καπερναούμ και ηκούσθη ότι είναι εις οίκον. 2 Και ευθύς συνήχθησαν πολλοί, ώστε δεν εχώρουν πλέον αυτούς ουδέ τα πρόθυρα· και εκήρυττεν εις αυτούς τον λόγον. 3 Και έρχονται προς αυτόν φέροντες παραλυτικόν, βασταζόμενον υπό τεσσάρων· 4 και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξ αιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός.
Ως αποτέλεσμα της διδασκαλίας και των θαυμάτων του, η δημοτικότητα του Ιησού αυξήθηκε γρήγορα. Τόσο πολλοί θέλησαν να τον ακούσουν ώστε γέμισαν ακόμη και το τόπο γύρω από το σπίτι στη Καπερναούμ όπου δίδασκε. Οπουδήποτε ο Θεός εργάζεται με δυναμικές ενέργειες ο κόσμος προσελκύεται.
Τότε, πέντε άνθρωποι έφτασαν πρόθυμοι να δουν τον Ιησού. Ένας από αυτούς ήταν παραλυτικός και οι άλλοι τέσσερις τον κουβαλούσαν σε ένα «πρόχειρο φορείο». Ήταν αδύνατο να μπουν από τη πόρτα, γιατί τους εμπόδιζε το πλήθος. Πόσα πολλά εμπόδια πράγματι βρίσκουμε στο δρόμο μας όταν προσπαθούμε να οδηγήσουμε έναν άνθρωπο στο Χριστό. Η πίστη όμως είναι εφευρετική! Το μάθημα που παίρνουμε από τη περικοπή αυτή, είναι να μη τα παρατάμε ποτέ! Έτσι αναρριχήθηκαν επάνω στη στέγη, έσκαψαν μια τρύπα και κατέβασαν τον παράλυτο μέσα από το άνοιγμα που είχαν δημιουργήσει.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει ως πιστούς ανθρώπους, είναι μήπως η παρουσία μας μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, φέρνει εμπόδιο σε κάποιους ανθρώπους που θέλουν να πλησιάσουν το Χριστό. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε το δρόμο και όχι να τον κλείνουμε.
Οι περισσότερες οροφές ήταν επίπεδες και ο Νόμος προέβλεπε στηθαίο στις ταράτσες προς αποφυγή ατυχημάτων (ΔΕΥΤ κβ:8). Η οροφή είχε τα κύρια ξύλινα δοκάρια τα οποία εδραζόταν στους τοίχους και κάθετα σε αυτά, υπήρχαν μικρότερα ξύλινα δοκάρια σκεπασμένα με κλαδιά, καλάμια ή παρόμοια υλικά. Πάνω εκεί υπήρχε μια στρώση από χώμα, καλυμμένη με πηλό. Σε ένα τέτοιο δώμα, μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να σκάψει ένα άνοιγμα.
Μπορείτε να φανταστείτε την αναταραχή του πλήθους μέσα στο σπίτι. Τα ονόματα των τεσσάρων αυτών ανθρώπων ήταν Συμπόνια, Συνεργασία, Πίστη και Επιμονή. Ας θαυμάσουμε κι εμείς το πνεύμα της συνεργασίας που επέδειξαν αυτοί οι άνθρωποι ώστε να πετύχουν το σκοπό τους. Ακόμη, ας διδαχθούμε από τη πίστης τους. Αν δεν πίστευαν ότι ο Ιησούς θα θεράπευε τον φίλο τους, ασφαλώς δεν θα έμπαιναν σε τέτοιο μεγάλο κόπο. Η αγάπη τους και η συμπόνια τους για τον φίλο τους ήταν η δύναμη πίσω από την απόφασή τους αλλά και από την επιμονή τους να ολοκληρώσουν αυτό που άρχισαν χωρίς να αποθαρρύνονται από τα εμπόδια. Η απόφασή τους να χαλάσουν τη στέγη ήταν ριζοσπαστική, αλλά αποτελεσματική.
Πόσο χρήσιμο θα ήταν να μοιάσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους και να φέρουμε στο Χριστό τους φίλους και τους γνωστούς μας που ζουν μακριά από το Χριστό.
ΜΑΡΚ 2:5 Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών, λέγει προς τον παραλυτικόν· Τέκνον, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ιησούς επικεντρώνεται στη πίστη τους. Ότι ο ασθενής ο ίδιος είχε πίστη, το γνωρίζουμε από την ανακήρυξη της συγχώρεσης του, την οποία ο Ιησούς έκανε πριν από όλα. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι τέσσερις φίλοι τον έφεραν στον Ιησού ως μία καλοπροαίρετη συμμόρφωση στη παράκληση του ασθενούς φίλου τους. Αλλά εδώ μαθαίνουμε, ότι ο Ιησούς είδε μια πίστη νικηφόρα που περνά πάνω από όλες τις δυσκολίες.
Όταν λοιπόν ο Ιησούς είδε την πίστη που είχαν καταδείξει, είπε στο παραλυτικό ότι οι αμαρτίες του συγχωρέθηκαν. Τι παράξενος λόγος! Ο παραλυτικός και οι τέσσερις φίλοι του, ασφαλώς μπαίνουν σε τόσο μεγάλο κόπο, για να πάρουν τη θεραπεία και όχι την άφεση των αμαρτιών. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενε ο παράλυτος, αλλά στη πραγματικότητα είναι η μέγιστη ανάγκη κάθε ανθρώπου.
Κάποτε ο Κύριος θεράπευσε δέκα λεπρούς. Μόνο ο ένας όμως έλαβε και τη σωτηρία της ψυχής του.
ΛΟΥΚ 17:17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε· Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; 18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; 19 Και είπε προς αυτόν· Σηκωθείς ύπαγε· η πίστις σου σε έσωσεν
Ο Κύριος με αυτή την ενέργεια, μας διδάσκει ότι η υγεία του σώματος χωρίς τη συγχώρεση των αμαρτιών μας, είναι ματαία.
ΜΑΡΚ 2:6 Ήσαν δε τινές των γραμματέων εκεί καθήμενοι και διαλογιζόμενοι εν ταις καρδίαις αυτών· 7 Διά τι ούτος λαλεί τοιαύτας βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή εις, ο Θεός;
Η ερώτηση τους, δεν ήταν αφύσικη, διότι έβλεπαν ένα φαινομενικά ίδιο άνθρωπο με αυτούς, να ισχυρίζεται ότι έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, ιδιότητα που γνωρίζουν καλά ότι ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο τον Θεό.
ΗΣΑ 43:25 Εγώ, εγώ είμαι, όστις εξαλείφω τας παραβάσεις σου ένεκεν εμού, και δεν θέλω ενθυμηθή τας αμαρτίας σου». Σκέφτηκαν λοιπόν ότι ο Ιησούς είχε βλασφημήσει επειδή με έμμεσο τρόπο τους δήλωνε ότι ήταν ο Θεός.
ΜΑΡΚ 2:8 Και ευθύς νοήσας ο Ιησούς διά του πνεύματος αυτού ότι ούτω διαλογίζονται καθ' εαυτούς, είπε προς αυτούς· Διά τι διαλογίζεσθε ταύτα εν ταις καρδίαις σας; 9 τι είναι ευκολώτερον, να είπω προς τον παραλυτικόν, Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου, ή να είπω, Σηκώθητι και έπαρε τον κράββατόν σου και περιπάτει;
Ο Ιησούς διάβασε τη σκέψη τους, που από μόνη της είναι μία ακόμα απόδειξη για την θεϊκή του δύναμη και ρώτησε: Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο; Έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου, ή να πω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Αυτό που εννοεί εδώ ο Ιησούς είναι ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πει “συγχωρεμένες να είναι οι αμαρτίες σου”, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται στον φυσικό κόσμο, παρά να πει “σήκωσε το κρεβάτι σου και περπάτα”, πράγμα το οποίο θα απαιτούσε μία επιβεβαίωση του θαύματος μπροστά σε όλους.
ΜΑΡΚ 2:10 αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν· 11 Προς σε λέγω, Σηκώθητι και έπαρε τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. 12 Και ηγέρθη ευθύς και σηκώσας τον κράββατον, εξήλθεν ενώπιον πάντων, ώστε εξεπλήττοντο πάντες και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι ουδέποτε είδομεν τοιαύτα.
Ο Κύριος είχε ήδη διακηρύξει την αφήσει των αμαρτιών εκείνου του ανθρώπου όπως βλέπουμε στο στίχο 5. Πώς όμως θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει ότι πράγματι η συγχώρεση των αμαρτιών έχει ήδη επιτευχθεί και ότι ο Χριστός είχε την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες; Οι γραμματείς δεν μπορούσαν να δουν τις αμαρτίες να συγχωρούνται και επομένως δεν θα το πίστευαν. Έτσι ο Ιησούς θεράπευσε τον παράλυτο και εκείνος σηκώθηκε αμέσως και περπάτησε. Ο Ιησούς απέδειξε τη δύναμή του να υπερνικά τα αόρατα πνευματικά προβλήματα, με την υπερνίκηση ενός ορατού, φυσικού προβλήματος. Το πλήθος ήταν εμβρόντητο. Δεν είχαν δει ποτέ κάτι που να συγκρίνεται με αυτά που έβλεπαν τώρα τον Ιησού να κάνει.
Οι γραμματείς όμως δεν πίστεψαν στον Χριστό, παρόλη τη συγκλονιστική απόδειξη που έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους. Η πίστη περιλαμβάνει τη θέληση και εκείνοι δεν θέλησαν να πιστέψουν.
2. Η κλήση του Λευί Ματθαίου ⏮
ΜΑΡΚ 2:13 Και εξήλθε πάλιν παρά την θάλασσαν· και πας ο όχλος ήρχετο προς αυτόν, και εδίδασκεν αυτούς. 14 Και διαβαίνων είδε Λευΐν τον του Αλφαίου καθήμενον εις το τελώνιον, και λέγει προς αυτόν· Ακολούθει με. Και σηκωθείς ηκολούθησεν αυτόν.
Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πράξεις του Ιησού, ήταν η κλίση του Λευί να γίνει ένας από τους μαθητές Του. Ο τελώνης Λευί στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο ονομάζεται Ματθαίος και πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που αργότερα έγραψε το ομώνυμο Ευαγγέλιο. Ο Λευί κάθε άλλο παρά άξιος να γράψει το ευαγγέλιο ήταν. Αντίθετα ήταν τελώνης, δηλ. εισπράκτορας των φόρων για λογαριασμό των μισητών κατακτητών, των Ρωμαίων. Την εποχή εκείνη οι τελώνες θεωρούταν κλέπτες, προδότες και αποβράσματα της κοινωνίας γιατί χρησιμοποιούσαν δόλιες και άτιμες μεθόδους για να πλουτίζουν οι ίδιοι. Το να προσθέσει ένα τελώνη στο κύκλο των φίλων του, ήταν η χειρότερη μέθοδος για να αυξηθεί η δημοτικότητα του Ιησού.
…Και σηκωθείς ηκολούθησεν αυτόν... Ο Λευί ή Ματθαίος, είχε το μέλλον του εξασφαλισμένο. Δεν επρόκειτο να του λείψει οτιδήποτε. Αναμφίβολα, η απόφασή του να παρατήσει την εργασία του και να γίνει ακόλουθος του φτωχού αυτού διδασκάλου, ήταν ριζοσπαστική. Ασφαλώς γνώριζε ο Ματθαίος ότι μπροστά του θα έχει μια συντριπτική αλλαγή στο τρόπο ζωής. Αντί όμως να προβληματιστεί με αυτό, αντίθετα, την πανηγυρίζει με ένα μεγάλο συμπόσιο, στο οποίο έχει καλέσει όλους τους φίλους του για να γνωρίσουν τον Ιησού.
3. Ο Ιησούς τρώγει και πίνει με τελώνες και αμαρτωλούς ⏮
ΜΑΡΚ 2:15 Και ενώ εκάθητο εις την τράπεζαν εν τη οικία αυτού, συνεκάθηντο και πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί μετά του Ιησού και των μαθητών αυτού· διότι ήσαν πολλοί, και ηκολούθησαν αυτόν. 16 Οι δε γραμματείς και Φαρισαίοι, ιδόντες αυτόν τρώγοντα μετά των τελωνών και αμαρτωλών, έλεγον προς τους μαθητάς αυτού· Διά τι μετά των τελωνών και αμαρτωλών τρώγει και πίνει; 17 Και ακούσας ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς· Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες· δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.
Κατά τους Γραμματείς είναι πλήρως ακατανόητο το γεγονός ότι ο Μεσσίας που είναι Άγιος συναναστρέφεται με ακάθαρτους και αμαρτωλούς ανθρώπους. Συνεπώς, δεν μπορεί να είναι πράγματι αυτός ο Μεσσίας.
ΛΟΥΚ 7:39 Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ' εαυτόν λέγων· Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή.
Έτσι, νόμισαν ότι τον συνέλαβαν να διαπράττει ένα σοβαρό παράπτωμα. Βέβαια, αντί να ρωτήσουν τον ίδιο, πήγαν να τον διαβάλουν στους μαθητές του και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ Εκείνον.
Όταν ο Ιησούς άκουσε την κριτική τους, ρώτησε: Ποιος χρειάζεται γιατρό, οι άρρωστοι ή οι υγιείς; Ο σκοπός του, είπε, δεν ήταν να καλέσει δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Ο Κύριος δεν δίστασε ποτέ να σπάσει τους κανόνες και τις συνήθειες της κοινωνίας. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι μέσα στην αυταρέσκειά και την αυτοδικαίωσή τους, ικανοποιημένοι από τη θρησκευτική τους «επάρκεια», δεν μπορούν να συναισθανθούν την αμαρτία τους και να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του Κυρίου για μετάνοια και Σωτηρία.
Ο Ιησούς με τη στάση Του, μας δείχνει ότι η αγιότητα δεν σημαίνει αποφυγή της κοινωνίας με αμαρτωλούς ανθρώπους, αλλά το αντίθετο, μέσα από τη κοινωνία μαζί τους, ο πιστός άνθρωπος θα δείξει την αγάπη του Θεού που εκφράζεται στο κόσμο με την αγάπη και την υπηρεσία των πιστών στον πλησίον του.
4. Η ερώτηση για τη νηστεία ⏮
ΜΑΡΚ 2:18 Οι μαθηταί δε του Ιωάννου και οι των Φαρισαίων ενήστευον. Και έρχονται και λέγουσι προς αυτόν· Διά τι οι μαθηταί του Ιωάννου και οι των Φαρισαίων νηστεύουσιν, οι δε μαθηταί σου δεν νηστεύουσι; 19 Και είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Μήπως δύνανται οι υιοί του νυμφώνος, ενόσω ο νυμφίος είναι μετ' αυτών, να νηστεύωσιν; όσον καιρόν έχουσι τον νυμφίον μεθ' εαυτών, δεν δύνανται να νηστεύωσι· 20 θέλουσιν όμως ελθεί ημέραι, όταν αφαιρεθή απ' αυτών ο νυμφίος, και τότε θέλουσι νηστεύσει εν εκείναις ταις ημέραις.
Στη Παλαιά Διαθήκη, υπήρχε η παράδοση να νηστεύουν δύο φορές την εβδομάδα, παρόλο που αυτό δεν ήταν απαίτηση του Μωσαϊκού Νόμου. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μια από αυτές τις μέρες και οι μαθητές του Ιωάννη αλλά και των Φαρισαίων, πιστοί στην Ιουδαϊκή παράδοση, νήστευαν. Όπως συνήθως συμβαίνει όταν κάποιος υπηρετεί τα πράγματα του Θεού μόνο από αίσθηση καθήκοντος αλλά χωρίς αγάπη, νοιώθει μια θρησκευτική υπεροχή και κατάκριση για τους άλλους οι οποίοι δεν συμμετέχουν. Ζητούν λοιπόν εξηγήσεις.
Στο εδάφιο 16, οι Ιουδαίοι ρωτούσαν " Διά τι μετά των τελωνών και αμαρτωλών τρώγει και πίνει;" Τώρα η ερώτηση είναι γιατί δεν τρώνε. Οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να εννοήσουν ότι ο Ιησούς έφερνε μια νέα εποχή στην οποία οι τυπικές παραδοσιακές τελετές και οι νηστείες τους δεν θα είχαν πλέον καμία χρησιμότητα.
Η μεγάλη θλίψη και η αγωνία, προκαλούν απώλεια της όρεξης για φαγητό. Η Άννα που ήταν πολύ στενοχωρημένη εξαιτίας της ατεκνίας της, έκλαιγε και δεν έτρωγε (Α' ΣΑΜ α:7). Όντως η νηστεία στη Παλαιά Διαθήκη, είχε την έννοια της εκδήλωσης βαθιάς λύπης και πένθους για κάποιο συγκεκριμένο θέμα και πάντα συνοδευόταν από κάποιο αίτημα προς τον Θεό.
ΕΣΔΡ η:23 Ενηστεύσαμεν λοιπόν και ικετεύσαμεν τον Θεόν ημών περί τούτου· και έγεινεν ίλεως προς ημάς.
ΙΩΗΛ α:14 Αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε σύναξιν επίσημον, συνάξατε τους πρεσβυτέρους, πάντας τους κατοίκους του τόπου, εις τον οίκον Κυρίου του Θεού σας· και βοήσατε προς τον Κύριον,
ΕΣΘ δ:16 Ύπαγε, σύναξον πάντας τους Ιουδαίους τους ευρισκομένους εν Σούσοις, και νηστεύσατε υπέρ εμού και μη φάγητε και μη πίητε τρεις ημέρας, νύκτα και ημέραν· και εγώ και αι θεράπαιναί μου θέλομεν νηστεύσει ομοίως· και ούτω θέλω εισέλθει προς τον βασιλέα, το οποίον δεν είναι κατά τον νόμον· και αν απολεσθώ, ας απολεσθώ.
Σταδιακά όμως, η νηστεία έχασε την πραγματική της έννοια και εκφυλλίστηκε σε μια τυπική θρησκευτική πράξη ρουτίνας, όπως δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα στη μεγάλη πλειονότητα των θρησκευόμενων ανθρώπων.
ΗΣΑ νη:3 Διά τι ενηστεύσαμεν, λέγουσι, και δεν είδες; εταλαιπωρήσαμεν την ψυχήν ημών και δεν εγνώρισας; Ιδού, εν τη ημέρα της νηστείας σας ευρίσκετε ηδονήν και καταθλίβετε πάντας τους μισθωτούς σας. 4 Ιδού, νηστεύετε διά δίκας και έριδας και γρονθίζετε ασεβώς· μη νηστεύετε, καθώς την σήμερον, διά να ακουσθή άνωθεν η φωνή σας. 5 Τοιαύτη είναι η νηστεία, την οποίαν εγώ εξέλεξα; να ταλαιπωρή ο άνθρωπος την ψυχήν αυτού μίαν ημέραν; να κλίνη την κεφαλήν αυτού ως σπάρτον και να υποστρόνη σάκκον και στάκτην εις εαυτόν; νηστείαν θέλεις ονομάσει τούτο και ημέραν δεκτήν εις τον Κύριον;
Η παρουσία του Ιησού στη γη, μπορεί να συγκριθεί με μια γαμήλια γιορτή. Σε μια τέτοια ώρα χαράς κανείς δεν έχει θλίψη, ούτε μπορεί να σκέφτεται τη νηστεία η οποία όπως είδαμε είναι έκφραση συντριβής και πένθους. Το ασυμβίβαστο δηλώνεται με την εικόνα των υιών του νυμφώνος με τον νυμφίο. Είναι προφανές ότι ο Ιησούς θεωρεί τον εαυτό του ως τον "νυμφίο". Η Εκκλησία παρομοιάζεται ως η "νύμφη" του Χριστού (ΑΠΟΚ κα:2). Μάλιστα ακόμη πιο ρητά ο Ιωάννης ο βαπτιστής, συστήνει τον Ιησού ως τον "νυμφίο", το εαυτό του δε ως φίλο του νυμφίου ο οποίος "χαίρει καθ' υπερβολήν".
ΙΩΑ 3:29 Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ' υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.
Αργότερα όμως, θα συλλάμβαναν τον Ιησού και βίαια θα τον απομάκρυναν από τους μαθητές του για να τον θανατώσουν. Τότε πράγματι λόγω της μεγάλης τους θλίψης, θα έπρεπε να νηστεύουν. Εδώ ο Ιησούς προϊδεάζει τους μαθητές του για τον επικείμενο θάνατό του, όπως θα κάνει αργότερα πιο συστηματικά.
ΜΑΡΚ 2:21 Και ουδείς ράπτει επίρραμμα αγνάφου πανίου επί ιμάτιον παλαιόν· ει δε μη, το αναπλήρωμα αυτού το νέον αφαιρεί από του παλαιού, και γίνεται σχίσμα χειρότερον. 22 Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, ο οίνος ο νέος διασχίζει τους ασκούς, και ο οίνος εκχέεται και οι ασκοί φθείρονται· αλλά πρέπει οίνος νέος να βάλληται εις ασκούς νέους.
Ο Ιησούς έλεγε ότι τώρα που είχε έρθει, δεν πρέπει να επιμένουν στις παλιές παραδόσεις της εβραϊκής θρησκείας. Δεν είχε έρθει για να επισκευάσει ή να βελτιώσει τον Ιουδαϊσμό, ο οποίος είχε παλιώσει και ως φθαρμένο ύφασμα, ήταν άχρηστο. Ο Ιησούς έφερε κάτι που ήταν εντελώς νέο. Αν κανείς προσπαθούσε να συνδυάσει τις δύο διδασκαλίες, τη παλιά του Ιουδαϊσμού και τη νέα του Ιησού, θα ήταν σαν να προσπαθούσε να μπαλώσει ένα σάπιο παντελόνι με καινούργιο πανί. Στη παραμικρή κίνηση, το ρούχο θα ξανασκιζόταν και η ζημιά θα μεγάλωνε.
Ο Ιουδαϊσμός ήταν ακόμη σαν ένας εύθραυστος φθαρμένος ασκός που δεν θα μπορούσε να αντέξει τη πίεση της ζύμωσης του νέου οίνου.
Η εκκλησιαστική ιστορία αλλά και η πρακτική ορισμένων Χριστιανικών δογμάτων, μας δηλώνει ότι ο Χριστιανισμός ανέκαθεν ταλαιπωρήθηκε από τις επίμονες προσπάθειες ανθρώπων να αναμείξουν τον Ιουδαϊσμό με τον Χριστιανισμό. Πρόκειται όμως για δύο εντελώς ανόμοιες ιδέες. Ο Νόμος και η χάρη δεν μπορούν α συνυπάρξουν.
5. Οι μαθηταί δια των σπαρτών το Σάββατο ⏮
ΜΑΡΚ 2:23 Και ότε διέβαινεν εν Σαββάτω διά των σπαρτών, οι μαθηταί αυτού, ενώ ώδευον, ήρχισαν να ανασπώσι τα αστάχυα. 24 Και οι Φαρισαίοι έλεγον προς αυτόν· Ιδού, διά τι πράττουσιν εν τοις σάββασιν εκείνο, το οποίον δεν συγχωρείται;
Εδώ έχουμε μια από τις πρώτες διενέξεις σχετικά με τη τήρηση του Σαββάτου. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, τη μέρα αυτή ο άνθρωπος πρέπει να αναπαύεται απέχοντας από κάθε είδους εργασία ή δημιουργία, να απαλλάσσεται από τις καθημερινές έγνοιες και να ασχολείται με την εξύψωση και την καλλιέργεια του πνεύματος.
ΕΞΟΔ 20:8 Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν· 9 εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου· 10 η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλός σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνός σου, μήτε ο ξένος σου, ο εντός των πυλών σου· 11 διότι εις εξ ημέρας εποίησεν ο Κύριος τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· διά τούτο ευλόγησε Κύριος την ημέραν του σαββάτου και ηγίασεν αυτήν.
Πράγματι, η εργασία με την έννοια της καθημερινής απασχόλησης με σκοπό το κέρδος, απαγορεύεται την ημέρα του Σαββάτου. Αυτή καθαυτή η πράξη των μαθητών όμως, δεν απαγορεύεται από το Νόμο, αντίθετα επιτρέπεται ρητά και μάλιστα χωρίς αναφορά περί του Σαββάτου.
ΔΕΥΤ 23:24 Όταν εισέρχησαι εις τον αμπελώνα του πλησίον σου, δύνασαι να τρώγης σταφύλια κατά την όρεξίν σου, εωσού χορτασθής· εις το αγγείόν σου όμως δεν θέλεις βάλει. 25 Όταν εισέρχησαι εις τα σπαρτά του πλησίον σου, δύνασαι να αποσπάς διά της χειρός σου αστάχυα· δρέπανον όμως δεν δύνασαι να βάλης εις τα σπαρτά του πλησίον σου.
Παρόλα αυτά, οι Φαρισαίοι, θεώρησαν ότι οι μαθητές του Ιησού παραβιάζουν την ημέρα του Σαββάτου και έκαναν εργασία. Είναι σύνηθες άνθρωποι με διεφθαρμένο νου, να δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο σε εξωτερικούς τύπους και θρησκευτικές διατάξεις, επειδή νομίζουν πως έτσι εξιλεώνονται για την ηθική τους χαλαρότητα.
ΜΑΡΚ β:25 Και αυτός έλεγε προς αυτούς· Ποτέ δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ, ότε έλαβε χρείαν και επείνασεν αυτός και οι μετ' αυτού; 26 πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού επί Αβιάθαρ του αρχιερέως, και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν είναι συγκεχωρημένον ειμή εις τους ιερείς να φάγωσι, και έδωκε και εις τους όντας μετ' αυτού;
Α' ΣΑΜ 21:1 Και ήλθεν ο Δαβίδ εις Νωβ, προς Αχιμέλεχ τον ιερέα· εξεπλάγη δε ο Αχιμέλεχ εις την συνάντησιν του Δαβίδ και είπε προς αυτόν, Διά τι συ μόνος, και δεν είναι ουδείς μετά σου; 2 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Αχιμέλεχ τον ιερέα, Ο βασιλεύς προσέταξεν εις εμέ υπόθεσίν τινά και μοι είπεν, Ας μη εξεύρη μηδείς μηδέν περί της υποθέσεως, διά την οποίαν εγώ σε αποστέλλω, μηδέ τι προσέταξα εις εσέ· και διώρισα εις τους δούλους τον δείνα και δείνα τόπον. 3 Τώρα λοιπόν τι σοι είναι πρόχειρον; δος πέντε άρτους εις την χείρα μου, ή ό,τι ευρίσκεται. 4 Και απεκρίθη ο ιερεύς προς τον Δαβίδ, και είπε, Δεν έχω πρόχειρον ουδένα κοινόν άρτον, αλλ' είναι άρτοι ηγιασμένοι· οι νέοι εφυλάχθησαν καθαροί τουλάχιστον από γυναικών; 5 Και απεκρίθη ο Δαβίδ προς τον ιερέα και είπε προς αυτόν, Μάλιστα αι γυναίκες είναι μακράν αφ' ημών εις τας τρεις ταύτας ημέρας, αφού εξήλθον, και τα σκεύη των νέων είναι καθαρά· και ούτος ο άρτος είναι τρόπον τινά κοινός, μάλιστα επειδή σήμερον είναι άλλος ηγιασμένος εις τα σκεύη. 6 Έδωκε λοιπόν ο ιερεύς εις αυτόν τους άρτους τους αγίους· διότι δεν ήτο εκεί άρτος παρά τους άρτους της προθέσεως, οίτινες είχον σηκωθή απ' έμπροσθεν του Κυρίου, διά να θέσωσιν άρτους ζεστούς καθ' ην ημέραν εσηκώθησαν εκείνοι.
Το παράδειγμα στο οποίο αναφέρεται ο Ιησούς, δείχνει ότι σε περίπτωση ανάγκης μπορεί να ακυρωθεί η νομική απαίτηση του γράμματος του Νόμου. Η ζωή είναι πιο σημαντική από την τελετουργία. Το έλεος είναι πιο σημαντικό από τη προσφορά θυσίας. Ο Ιησούς είναι πιο σημαντικός από το ναό.
ΜΑΡΚ 2:27 Και έλεγε προς αυτούς· το σάββατον έγεινε διά τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος διά το σάββατον· 28 ώστε ο Υιός του ανθρώπου κύριος είναι και του σαββάτου.
Η φράση αυτή που είναι ένα από τα δυνατότερα επιχειρήματα εναντίον του τυπικισμού, διασώζεται μόνο από τον Μάρκο. Ο Ιησούς ριζοσπαστικά μας πληροφορεί ότι η ανθρώπινη αξία έχει προτεραιότητα από τους θεσμούς που δόθηκαν για χάρη του. Ο άνθρωπος είναι πιο σημαντικός από το Σάββατο. Το Σάββατο είχε δοθεί προς όφελος των ανθρώπων, όχι για την ταλαιπωρία τους. Δεδομένου μάλιστα ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, έχει την εξουσία να χρησιμοποιεί το Σάββατο όπως Εκείνος νομίζει καλύτερα. Μάλιστα είναι κύριος του Σαββάτου!
Το Σάββατο είναι ένας ιερός και θείος θεσμός που πρέπει να το εκλάβουμε ως ένα προνόμιο και όφελος, όχι ως μια θρησκευτική τυπολατρική αγγαρεία. Ο άνθρωπος δεν έγινε για το Σάββατο, γιατί πλάστηκε από τον Θεό μια μέρα πριν καθιερωθεί το Σάββατο. Ο άνθρωπος πλάστηκε για τον Θεό, για την δόξα Του και την υπηρεσία του.
Οι άνθρωποι που εργάζονται σκληρά όλη την εβδομάδα, θα μπορούσαν να ξεκουραστούν την ημέρα εκείνη. Ο Ιησούς ανέδειξε σε θέμα κοινής λογικής το ότι επιτρέπεται σε περίπτωση ανάγκης κάποιος να κάνει μια σχετική εργασία, πόσο μάλλον μια πράξη αγάπη με τα παρακάτω εδάφια:
ΛΟΥΚ 13:15 Απεκρίθη λοιπόν προς αυτόν ο Κύριος και είπεν· Υποκριτά, δεν λύει έκαστος υμών εν τω Σαββάτω τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει;
ΛΟΥΚ 14:5 Και αποκριθείς προς αυτούς είπε· Τίνος υμών ο όνος ή ο βους θέλει πέσει εις φρέαρ, και δεν θέλει ευθύς ανασύρει αυτόν εν τη ημέρα του σαββάτου; 6 Και δεν ηδυνήθησαν να αποκριθώσιν εις αυτόν προς ταύτα.
Με το παραπάνω παράδειγμα ο Ιησούς μας δίνει να καταλάβουμε πόσο υποκριτής μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος της θρησκείας, επιβάλλοντας στους άλλους τη πιστή τήρηση των θρησκευτικών κανόνων. Όταν όμως να έλθει ο ίδιος στην ανάγκη να εκτελέσει το γράμμα του Νόμου δείχνει περισσότερο έλεος στο ζώο του παρά στον άνθρωπο.
Οι Χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να τηρούν την ημέρα του Σαββάτου, που είχε δοθεί στο Ισραηλιτικό έθνος. Για τους Χριστιανούς, η μέρα που ξεχωρίζει στη Καινή Διαθήκη, είναι πάντα η Κυριακή, η μέρα της αναστάσεως του Κυρίου μας και η μέρα κατά την οποία μας δόθηκε η τελετή της θείας ευχαριστίας. Και πάλι όμως, η Κυριακή δεν μας δόθηκε για να μας εξουσιάζει. Αν κάποιος έχει βάρδια στην εργασία του την ημέρα της Κυριακής, δεν διαπράττει κάποια ασυγχώρητη αμαρτία. Πρόκειται για μια μέρα προνομίου κατά την οποία ο λαός του Θεού, ελεύθερος από τη καθημερινή φροντίδα της εργασίας και της μέριμνας, αφιερώνεται στη λατρεία και στη προσευχή.