Περιεχόμενα
1. Ανθρώπινες παραδόσεις και θεϊκές εντολές (7:1)
2. Τι κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο (7:14)
3. Η Συροφοίνισσα (7:24)
1. Ανθρώπινες παραδόσεις και θεϊκές εντολές ⏮
ΜΑΡΚ 7:1 Και συνάγονται προς αυτόν οι Φαρισαίοι και τινές των γραμματέων, ελθόντες από Ιεροσολύμων· 2 και ιδόντες τινάς των μαθητών αυτού τρώγοντας άρτους με χείρας μεμολυσμένας, τουτέστιν ανίπτους, εμέμφθησαν αυτούς· 3 διότι οι Φαρισαίοι και πάντες οι Ιουδαίοι, εάν δεν νίψωσι μέχρι του αγκώνος τας χείρας, δεν τρώγουσι, κρατούντες την παράδοσιν των πρεσβυτέρων· 4 και επιστρέψαντες από της αγοράς, εάν δεν νιφθώσι, δεν τρώγουσιν· είναι και άλλα πολλά, τα οποία παρέλαβον να φυλάττωσι, πλύματα ποτηρίων και ξεστών και σκευών χαλκίνων και κλινών· 5 έπειτα ερωτώσιν αυτόν οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς· Διατί οι μαθηταί σου δεν περιπατούσι κατά την παράδοσιν των πρεσβυτέρων, αλλά με χείρας ανίπτους τρώγουσι τον άρτον;
Το Ταλμούδ είναι μια ογκώδης εξωβιβλική συλλογή εβραϊκών κειμένων, προϊόν του μεσαιωνικού Ιουδαϊσμού, που αποτελεί τη συνέχεια της ιουδαϊκής Βίβλου και περιλαμβάνει όχι μόνο κείμενα που αφορούν την ερμηνεία του Μωσαϊκού Νόμου αλλά και ποικίλο άλλο υλικό, νομικό, θεολογικό, ηθικό, επιστημονικό, ιστορικό, λαογραφικό κ.λπ. έχοντας έτσι και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Το Ταλμούδ ερμηνεύεται ως μελέτη ή διδασκαλία, κατά σύντμηση του Ταλμούδ Τορά που σημαίνει μελέτη ή διδασκαλία του νόμου και ήταν έργο μορφωμένων ραββίνων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ανώνυμοι. Μετά τον μωσαϊκό Νόμο, είναι το έργο που επέδρασε όσο κανένα άλλο στη ζωή και τη σκέψη του Ιουδαϊσμού. Μέχρι την ολοκλήρωση του Ταλμούδ, οι παραδόσεις αυτές κυκλοφορούσαν είτε ως προφορικές από στόμα σε στόμα, είτε ως ελεύθερες συλλογές γνωμικών. Και τα δύο αυτά ως είναι φυσικό ήταν ανοιχτά σε διάφορες αλλοιώσεις.
Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς λοιπόν, είχαν φτιάξει ένα δαιδαλώδες και αχανές σύστημα θρησκευτικών παραδόσεων και το είχαν επιβάλει στο λαό. Οι παραδόσεις αυτές ήταν άκαμπτες και είχαν αποκτήσει στις αδύνατες συνειδήσεις τους, ισοδύναμη με τις Γραφές θέση στη καρδιά τους.
Οι Φαρισαίοι ταξίδεψαν από τα Ιεροσόλυμα, διότι άκουσαν τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς και αισθάνθηκαν απειλούμενοι. Φοβήθηκαν ότι αν ο όχλος τον ακολουθήσει, αυτόματα ακυρώνεται ο λόγος της δικής τους ύπαρξης. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει έτσι και με οδηγό τη θρησκευτική συντεχνία που τους ένωνε, πρέπει να βρουν πρόφαση για να τον κατηγορήσουν. Όπως κάθε μη πνευματικός άνθρωπος εστιάζει σε επουσιώδη πράγματα, έτσι κι εκείνοι μετά από τόσο ταξίδι, αντί να προβληματιστούν από τα πολλά Του θαύματα, εστιάζουν στο επουσιώδες γεγονός ότι οι μαθητές του έτρωγαν με άπλυτα χέρια. Απέτυχαν να δουν τη μεγαλύτερη κλήση στη Σωτηρία που άγγιξε ποτέ τον κόσμο μας, και αντί αυτού, βλέπουν άπλυτους αγκώνες. Πρόκειται βεβαίως περί σκανδαλώδους προσπάθειας εξεύρεσης πρόφασης για να κατηγορήσουν τον Ιησού.
Οι άρχοντες του Δαρείου, προσπάθησαν να βρουν κάποιο σφάλμα στη διοίκηση του Δανιήλ για να τον κατηγορήσουν, αλλά δεν βρήκαν διότι ήταν τίμιος και πιστός. Έτσι σκαρφίστηκαν μια σκευωρία για να τον βγάλουν από τη μέση, αλλά ο Θεός είναι αυτός που διαφυλάττει τους δικούς του. Εν αφελεία του Βασιλιά, τον καθοδήγησαν να εκδώσει διαταγή ώστε όποιος συλλαμβανόταν να κάνει οποιαδήποτε αίτηση σε θεό ή άνθρωπο εκτός του Βασιλιά, να ριχτεί στο λάκκο των λεόντων. Ο Δανιήλ δεν υπάκουσε, αλλά ο Θεός «τον οποίον λάτρευε ακαταπαύστως», τον ελευθέρωσε και έφραξε τα στόματα των λεόντων.
ΔΑΝ 6:4 Οι δε πρόεδροι και οι σατράπαι εζήτουν να εύρωσι πρόφασιν κατά του Δανιήλ εκ των υποθέσεων της βασιλείας· πλην δεν ηδύναντο να εύρωσιν ουδεμίαν πρόφασιν ουδέ αμάρτημα· διότι ήτο πιστός, και δεν ευρέθη εν αυτώ ουδέν σφάλμα ουδέ αμάρτημα. 5 Και είπον οι άνθρωποι ούτοι, δεν θέλομεν ευρεί πρόφασιν κατά του Δανιήλ τούτου, εκτός εάν εύρωμέν τι εναντίον αυτού εκ του νόμου του Θεού αυτού.
Οι σκευωροί, είχαν το φρικτό τέλος το οποίο σχεδίαζαν για τον Δανιήλ. Κάπως έτσι και οι Φαρισαίοι με τους Γραμματείς ξεπεράστηκαν από την ιστορία, ως μη ωφέλιμοι για οτιδήποτε.
Προσοχή: Όταν δεν είμαστε σε πνευματική σχέση με τον Θεό, εστιάζουμε στα επουσιώδη πράγματα των αδελφών που αγωνίζονται στο στίβο του έργου του Θεού.
ΜΑΡΚ 7:6 Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· ότι καλώς προεφήτευσεν ο Ησαΐας περί υμών των υποκριτών, ως είναι γεγραμμένον· Ούτος ο λαός διά των χειλέων με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ' εμού. 7 Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων. 8 Διότι αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων, πλύματα ξεστών και ποτηρίων, και άλλα παρόμοια τοιαύτα πολλά κάμνετε.
Ο Ιησούς δεν καθυστέρησε στο να επισημάνει την υποκρισία της συμπεριφοράς των φαρισαίων. Έλεγαν πολλά λόγια, μαρτυρούσαν αφοσίωση στον Θεό, αλλά από μέσα η καρδιά τους, δηλαδή τα κίνητρα και τα αισθήματά τους ήταν διεφθαρμένα. Προσποιούνταν με τον εξεζητημένο τους τρόπο ότι λάτρευαν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα είχαν υποκαταστήσει την διδασκαλία της Βίβλου με τις παραδόσεις τους.
Αυτό στο οποίο πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή είναι ότι μόνο η γραφή είναι θεόπνευστος λόγος. Όλα τα άλλα είναι ανθρώπινες διδασκαλίες και εντολές. Πρέπει να προσέξουμε μήπως η σχέση μας με τον ζωντανό Θεό καταντήσει να γίνει όπως με την περίπτωση των φαρισαίων, μία τυπική θρησκευτική υποταγή σε ανθρώπινες διατάξεις.
Ο Ιησούς χρησιμοποίησε το παράδειγμα των παρακάτω εδαφίων του Ησαΐα για να στηρίξει το επιχείρημα του:
ΗΣΑ 29:13 Διά τούτο ο Κύριος λέγει, Επειδή ο λαός ούτος με πλησιάζει διά του στόματος αυτού και με τιμά διά των χειλέων αυτού, αλλ' η καρδία αυτού απέχει μακράν απ' εμού, και με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων·
Και σε άλλες περιπτώσεις ο Ιησούς έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου όταν έβλεπε τον κίνδυνο τις μίξεις της υγιούς διδασκαλίας του με τις ανθρώπινες παραδόσεις:
ΜΑΤΘ 16:6 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων. 7 Και εκείνοι διελογίζοντο εν εαυτοίς, λέγοντες ότι άρτους δεν ελάβομεν. 8 Νοήσας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς· Τι διαλογίζεσθε εν εαυτοίς, ολιγόπιστοι, ότι άρτους δεν ελάβετε; 9 έτι δεν καταλαμβάνετε, ουδέ ενθυμείσθε τους πέντε άρτους των πεντακισχιλίων και πόσους κοφίνους ελάβετε; 10 ουδέ τους επτά άρτους των τετρακισχιλίων και πόσας σπυρίδας ελάβετε; 11 πως δεν καταλαμβάνετε ότι περί άρτου δεν σας είπον να προσέχητε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων; 12 Τότε ενόησαν, ότι δεν είπε να προσέχωσιν από της ζύμης του άρτου, αλλ' από της διδαχής των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.
ΛΟΥΚ 12:1 Εν τω μεταξύ αφού συνηθροίσθησαν αι μυριάδες του όχλου, ώστε κατεπάτουν αλλήλους, ήρχισε να λέγη προς τους μαθητάς αυτού πρώτον· Προσέχετε εις εαυτούς από της ζύμης των Φαρισαίων, ήτις είναι υπόκρισις.
Σήμερα έχουμε τη μεγάλη ευλογία να ζούμε στην οικονομία της χάρης, (δηλαδή την άνευ όρων εύνοια και χάρη του Θεού που εκφράζεται μέσω του θανάτου του Χριστού για τις αμαρτίες μας). Η Σωτηρία μας παρέχεται δια του Αγίου Πνεύματος μέσω της πίστης μας στον Χριστό και όχι μέσα από κάποια δική μας προσπάθεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι χριστιανοί πρέπει να αμελούν τις οδηγίες, τα μαθήματα και τα καθήκοντα που προκύπτουν από την μελέτη του Λόγου του Θεού διότι η Βίβλος μας διδάσκει ότι αν πράγματι αγαπάμε τον Θεό, θα πρέπει να εκτελούμε και τις εντολές του.
Ίσως αποτελεί παράδοξο για ορισμένους ότι η Καινή Διαθήκη περιέχει εντολές. Έτσι, εκτός από τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και τις ηθικές αλήθειες που αντικατοπτρίζουν το χαρακτήρα του Θεού, η Καινή Διαθήκη περιέχει και θετικές και αρνητικές εντολές. Οι θετικές εντολές είναι πράγματα που πρέπει να κάνουμε και να ασκούμε, ενώ οι αρνητικές εντολές, είναι πράγματα από τα οποία πρέπει να απέχουμε. Διαβάζουμε λοιπόν για:
(1) Ο τέλειος νόμος της ελευθερίας: ΙΑΚ 1:25 Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.
(2) Ο βασιλικός νόμος: ΙΑΚ 2:8 Εάν μεν εκτελήτε τον νόμον τον βασιλικόν κατά την γραφήν, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν, καλώς ποιείτε·
(3) Ο νόμος του Χριστού: ΓΑΛ 6:2 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.
(4) Ο νόμος του πνεύματος: ΡΩΜ 8:2 Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.
ΜΑΡΚ 7:9 Και έλεγε προς αυτούς· Καλώς αθετείτε την εντολήν του Θεού, διά να φυλάττητε την παράδοσίν σας. 10 Διότι ο Μωϋσής είπε· Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. καί· Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα εξάπαντος να θανατόνηται· 11 σεις όμως λέγετε· Εάν άνθρωπος είπη προς τον πατέρα ή προς την μητέρα, Κορβάν, τουτέστι δώρον, είναι ό,τι ήθελες ωφεληθή εξ εμού, αρκεί, 12 και δεν αφίνετε πλέον αυτόν να κάμη ουδέν εις τον πατέρα αυτού ή εις την μητέρα αυτού, 13 ακυρούντες τον λόγον του Θεού χάριν της παραδόσεώς σας, την οποίαν παρεδώκατε· και κάμνετε παρόμοια τοιαύτα πολλά.
Εδώ ακριβώς είναι το μέγα θέμα των ανθρωπίνων παραδόσεων. Ο Νόμος του Θεού και μάλιστα μία από τις δέκα εντολές έλεγε ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν και να φροντίζουν τους γονείς τους. Μια από τις εκφράσεις της αγάπης των παιδιών προς τους γονείς ήταν και η οικονομική υποστήριξη, πράγμα που είναι και φυσικό. Οι Ιουδαίοι λοιπόν, για να διασφαλίσουν τις περιουσίες που προσφερόταν στο Ναό ή σε άλλο θρησκευτικό σκοπό και ταυτόχρονα να καθησυχάσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, εφηύραν τη παράδοση «κορβάν». Ας υποθέσουμε ότι κάποιος γιός, είχε ανήμπορους γονείς και έπρεπε να τους φροντίσει, δαπανώντας χρήματα. Το μόνο που είχε να κάνει, ήταν να προφέρει τη λέξη «κορβάν» που σημαίνει στα Ιουδαϊκά «χαρισμένο – αφιερωμένο» στο Θεό. Η παράδοση αυτή λοιπόν έλεγε, ότι σε αυτή τη περίπτωση, η έλλειψη τιμής και φροντίδας προς τους γονείς, δεν λογιζόταν από τον Θεό ως παράβαση του Νόμου και αμαρτία. Έτσι έκαναν τον Θεό να φαίνεται ότι προτιμά τα χρήματα που προοριζόταν για τη φροντίδα των γονιών, να πάνε στο «κορβανά» η στο ταμείο της Εκκλησίας. Έτσι ακυρώνεται ο Νόμος της αγάπης του Θεού, χάριν αισχρού κέρδους.
Ο Κύριος θεωρεί την παράδοση του κορβαν όχι μοναδική κατά των γονέων, αλλά και επαναστατική πράξη εναντίον μιας ρητής εντολής του Θεού
ΜΑΤΘ 23:23 Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν· ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε. 24 Οδηγοί τυφλοί, οίτινες διυλίζετε τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνετε. 25 Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας.
2. Τι κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο ⏮
ΜΑΡΚ 7:14 Και προσκαλέσας πάντα τον όχλον, έλεγε προς αυτούς· Ακούετέ μου πάντες και νοείτε. 15 Δεν είναι ουδέν εισερχόμενον έξωθεν του ανθρώπου εις αυτόν, το οποίον δύναται να μολύνη αυτόν, αλλά τα εξερχόμενα απ' αυτού, εκείνα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπον. 16 Ο έχων ώτα διά να ακούη, ας ακούη.
Ο Κύριος τώρα κάνει την επαναστατική διακήρυξη ότι ο άνθρωπος δεν γίνεται ακάθαρτος από αυτά που μπαίνουν μέσα του από το στόμα του, αλλά το αντίθετο, από αυτά που βγαίνουν από αυτόν, (όπως για παράδειγμα οι ανθρώπινες παραδόσεις που ακυρώνουν τον λόγο του Θεού)
ΜΑΡΚ 7:17 Και ότε εισήλθεν εις οίκον από του όχλου, ηρώτων αυτόν οι μαθηταί αυτού περί της παραβολής. 18 Και λέγει προς αυτούς· Ούτω και σεις ασύνετοι είσθε; δεν καταλαμβάνετε ότι παν το έξωθεν εισερχόμενον εις τον άνθρωπον δεν δύναται να μολύνη αυτόν; 19 διότι δεν εισέρχεται εις την καρδίαν αυτού, αλλ' εις την κοιλίαν, και εξέρχεται εις τον αφεδρώνα, καθαρίζον πάντα τα φαγητά.
Ακόμα και μαθητές του κυρίου απόρησαν με αυτή τη διακήρυξη. Έχουν μεγαλώσει με τη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης που θεωρούσε ότι ορισμένες τροφές όπως το χοιρινό, το κουνέλι και οι γαρίδες, ήταν ακάθαρτα και όποιος τα έτρωγε θα μολυνόταν. Τώρα ο Ιησούς δηλώνει πως οτιδήποτε μπαίνει στον άνθρωπο δεν μπορεί να τον κάνει πνευματικά ακάθαρτο. Με αυτά τα λόγια, ο Ιησούς σηματοδοτεί το τέλος της οικονομίας του νόμου.
ΜΑΡΚ 7:20 Έλεγε δε ότι το εξερχόμενον εκ του ανθρώπου, εκείνο μολύνει τον άνθρωπον. 21 Διότι έσωθεν εκ της καρδίας των ανθρώπων εξέρχονται οι διαλογισμοί οι κακοί, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, 22 κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, βλέμμα πονηρόν· βλασφημία, υπερηφανία, αφροσύνη· 23 πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εξέρχονται και μολύνουσι τον άνθρωπον.
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό που μολύνει τον άνθρωπο είναι αυτό που βγαίνει από μέσα του όπως οι κακές σκέψεις και κάθε είδους αμαρτία. η παράδοση του Κορβάν, ισοδυναμούσε με φόνο, Διότι οι ανήμποροι γονείς θα μπορούσαν να έχουν πεθάνει από την πείνα, με τις ευλογίες της παράδοσης, η οποία όπως είπαμε αντιτάσσεται στον ηθικό νόμο και στον πραγματικό χαρακτήρα του Θεού.
Όπως η φυσική καρδιά με τη λειτουργία της στέλνει αίμα και ζωή σε όλο το σώμα, έτσι και το εσωτερικό στοιχείο του ανθρώπου στέλνει τη θέληση μας σε όλη την υπόστασή μας. Ο Μαρκος ολοκληρώνει τη λίστα με αυτά που εξέρχονται απο τη καρδιά με την αφροσύνη, δείχνοντας πώς όλα τα κακά καταλήγουν στην απώλεια κάθε ηθικού και πνευματικού φωτισμού. Όλες μας οι πράξεις, είναι το αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών, αλλιώς δεν θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι και δεν θα υπήρχε πραγματική ευθύνη.
Φαίνεται σχεδόν περιττό να παρατηρήσουμε ότι ο Κύριος μας δεν καταδικάζει το πλύσιμο των χεριών πριν από το φαγητό ως κάτι από μόνο του λάθος. Απλά απορρίπτει την καλή και υγιεινή αυτή συνήθεια ως κάτι που καθαρίζει ή μολύνει τον άνθρωπο πνευματικά.
Ένα δίδαγμα που παίρνουμε από αυτή την περικοπή, είναι ότι πρέπει σταθερά και επίμονα να ελέγχουμε κάθε τι πού έρχεται μπροστά μας ως χριστιανική διδασκαλία, με βάση τον γραμμένο λόγο του Θεού. Ως χριστιανοί, υπακούμε σε αυτό που προέρχεται από τον λόγο του Θεού και απορρίπτουμε αυτό που προέρχεται από τους ανθρώπους.
3. Η Συροφοίνισσα ⏮
ΜΑΡΚ 7:24 Και σηκωθείς εκείθεν υπήγεν εις τα μεθόρια Τύρου και Σιδώνος. Και εισελθών εις την οικίαν, δεν ήθελε να μάθη τούτο μηδείς, δεν ηδυνήθη όμως να κρυφθή. 25 Διότι ακούσασα περί αυτού γυνή τις, της οποίας το θυγάτριον είχε πνεύμα ακάθαρτον, ήλθε και προσέπεσεν εις τους πόδας αυτού· 26 ήτο δε η γυνή Ελληνίς, Συροφοίνισσα το γένος· και παρεκάλει αυτόν να εκβάλη το δαιμόνιον εκ της θυγατρός αυτής. 27 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτήν· Άφες πρώτον να χορτασθώσι τα τέκνα· διότι δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια. 28 Η δε απεκρίθη και λέγει προς αυτόν· Ναι, Κύριε· αλλά και τα κυνάρια υποκάτω της τραπέζης τρώγουσιν από των ψιχίων των παιδίων. 29 Και είπε προς αυτήν· Διά τούτον τον λόγον ύπαγε· εξήλθε το δαιμόνιον από της θυγατρός σου. 30 Και ότε υπήγεν εις τον οίκον αυτής, εύρεν ότι το δαιμόνιον εξήλθε και την θυγατέρα κειμένην επί της κλίνης.
Ο Ματθαίος περιγράφει το ίδιο περιστατικό με μεγαλύτερη λεπτομέρεια:
ΜΑΤΘ 15:22 Και ιδού, γυνή Χαναναία, εξελθούσα από των ορίων εκείνων, εκραύγασε προς αυτόν λέγουσα· Ελέησόν με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. 23 Ο δε δεν απεκρίθη προς αυτήν λόγον. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού, παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες· Απόλυσον αυτήν, διότι κράζει όπισθεν ημών. 24 Ο δε αποκριθείς είπε· Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ. 25 Η δε ελθούσα προσεκύνει αυτόν, λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. 26 Ο δε αποκριθείς είπε· Δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια. 27 Η δε είπε· Ναι, Κύριε· αλλά και τα κυνάρια τρώγουσιν από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. 28 Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτήν· Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις· ας γείνη εις σε ως θέλεις. Και ιατρεύθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης.
Στη προηγούμενη περικοπή, ο Ιησούς ανέδειξε ότι δεν υπάρχουν ακάθαρτα φαγητά όπως όριζε ο Νόμος και ότι η κατανάλωση οποιουδήποτε φαγητού δεν μπορεί να μολύνει τον άνθρωπο. Μόνο η αμαρτία που γεννιέται στη καρδιά από την επιθυμία και εξέρχεται, μπορεί να μολύνει τον άνθρωπο. Τώρα ο Ιησούς θέλει να διδάξει τον κόσμο ότι δεν υπάρχουν ακάθαρτοι ή παρακατιανοί άνθρωποι.
Φεύγοντας από τους Ιουδαίους έχοντας καταδείξει τη ματαιότητα και την υποκρισία της θρησκευτικής τους πρακτικής, στρέφεται τώρα να προσφέρει μια ευκαιρία σωτηρίας προς τα έθνη.
Η γυναίκα αυτή έκραζε στον Κύριο και του έλεγε το πρόβλημα που είχε η κόρη της. Πόσο βιαστικοί είμαστε πολλές φορές στο να αποφασίσουμε ότι ο Κύριος δεν πρόκειται να απαντήσει στο αίτημά μας! Πόσο άπιστα φερόμαστε όταν ο ίδιος ο Κύριος μας λέει ότι πρέπει πάντα να προσευχόμαστε και να μη αποκάμνουμε:
ΛΟΥΚ 18:1 Έλεγε δε και παραβολήν προς αυτούς περί του ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται και να μη αποκάμνωσι, 2 λέγων· Κριτής τις ήτο εν τινί πόλει, όστις τον Θεόν δεν εφοβείτο και άνθρωπον δεν εντρέπετο. 3 Ήτο δε χήρα τις εν εκείνη τη πόλει και ήρχετο προς αυτόν, λέγουσα· Εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου. 4 Και μέχρι τινός δεν ηθέλησε· μετά δε ταύτα είπε καθ' εαυτόν· Αν και τον Θεόν δεν φοβώμαι και άνθρωπον δεν εντρέπωμαι, 5 τουλάχιστον επειδή με ενοχλεί η χήρα αύτη, ας εκδικήσω αυτήν, διά να μη έρχηται πάντοτε και με βασανίζη. 6 Και είπεν ο Κύριος· Ακούσατε τι λέγει ο άδικος κριτής· 7 ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι' αυτούς; 8 σας λέγω ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως. Πλην ο Υιός του ανθρώπου, όταν έλθη, άρα γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;
ΗΣΑ 62:6 Επί των τειχών σου, Ιερουσαλήμ, κατέστησα φύλακας, οίτινες ποτέ δεν θέλουσι σιωπά ούτε ημέραν ούτε νύκτα· όσοι ανακαλείτε τον Κύριον, μη φυλάττετε σιωπήν. 7 Και μη δίδετε εις αυτόν ανάπαυσιν, εωσού συστήση και εωσού κάμη την Ιερουσαλήμ αίνεσιν επί της γης. 8 Ο Κύριος ώμοσεν επί την δεξιάν αυτού και επί τον βραχίονα της δυνάμεως αυτού, δεν θέλω δώσει πλέον τον σίτόν σου τροφήν εις τους εχθρούς σου· και οι υιοί του αλλογενούς δεν θέλουσι πίνει τον οίνόν σου, διά τον οποίον εμόχθησας·
4. Ο κωφός μογιλάλος ⏮
ΜΑΡΚ 7:31 Και πάλιν εξελθών εκ των ορίων Τύρου και Σιδώνος ήλθε προς την θάλασσαν της Γαλιλαίας ανά μέσον των ορίων της Δεκαπόλεως. 32 Και φέρουσι προς αυτόν κωφόν μογιλάλον και παρακαλούσιν αυτόν να επιθέση την χείρα επ' αυτόν. 33 Και παραλαβών αυτόν κατ' ιδίαν από του όχλου έβαλε τους δακτύλους αυτού εις τα ώτα αυτού, και πτύσας ήγγισε την γλώσσαν αυτού, 34 και αναβλέψας εις τον ουρανόν, εστέναξε και λέγει προς αυτόν· Εφφαθά, τουτέστιν Ανοίχθητι. 35 Και ευθύς ηνοίχθησαν τα ώτα αυτού και ελύθη ο δεσμός της γλώσσης αυτού, και ελάλει ορθώς. 36 Και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη είπωσι τούτο εις μηδένα· πλην όσον αυτός παρήγγελλεν εις αυτούς, τόσον περισσότερον εκείνοι εκήρυττον. 37 Και εξεπλήττοντο καθ' υπερβολήν, λέγοντες· Καλώς έπραξε τα πάντα· και τους κωφούς κάμνει να ακούωσι και τους αλάλους να λαλώσι.
Dimitrios Dalianis