Η ΕΝΟΤΗΤΑ
Α’ ΚΟΡ α:10 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι (κατηρτισμένοι)έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.
Σας παρακαλώ δε, αδελφοί … Ο απόστολος Παύλος δεν χρησιμοποιούσε συχνά την εξουσία του ως αποστόλου, διότι ήθελε όσο ήταν δυνατό, όλες οι αποφάσεις υποταγής των αδελφών στο Λόγο του Θεού να γίνονται αυτοβούλως και αβιάστως. Το κίνητρό μας στην υπακοή πρέπει να είναι η αγάπη με την οποία μας έλκυσε ο Πατέρας και όχι ο καταναγκασμός των εργατών. Όχι αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως θα μας πει αλλού ο Απόστολος.
…διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού… Η έκκληση για ενότητα γίνεται στο όνομα του Ιησού Χριστού. Ξανά ο απόστολος δεν προτάσσει τον εαυτό του, αλλά υπενθυμίζει στους αδελφούς ότι η ενότητα της εκκλησίας αποτελεί πρώτα από όλα, θέλημα του Ιησού Χριστού και ως τέτοιο πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους τους πιστούς.
…να λέγητε πάντες το αυτό… Η φράση αυτή του Παύλου δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε όλοι ίδιοι σαν να ήμασταν πολίτες ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος (ίδιες στολές, ίδιες συμπεριφορές σαν να έχουμε βγει από καρμπόν). Ο κάθε πιστός προέρχεται από διαφορετικό υπόβαθρο, άλλος έτσι κι άλλος αλλιώς. Όμως όλοι μας υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού όπως Εκείνος μας το αποκαλύπτει στην Αγία Γραφή. Ο Χριστιανός είναι ταπεινός, έχει το «αυτό δε φρόνημα …, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού» και ξέρει να υποτάσσει τη γνώμη του στη γνώμη του Ευαγγελίου.
ΦΙΛΗΠ β:1 “Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάγχνα τινά και οικτιρμοί, 2 κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες, 3 μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. 4 Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.”
Η χαρά του αποστόλου Παύλου δεν είναι η προσωπική αναγνώριση των αδελφών προς το πρόσωπό του, αλλά η ενότητα μεταξύ τους όταν εκείνος είναι απών. Είναι σαν να τους λέει, αν σας έχει μείνει έστω και η παραμικρή αγάπη για μένα, δώστε μου τη χαρά να είστε ενωμένοι! Η αντιζηλία και η κενοδοξία είναι εχθροί της ενότητας. Μόνο αν κάποιος θεωρεί κάποιον υπερέχοντα, θέλει την ενότητα και την ειρήνη μαζί του. Αν καταφέρει ο εχθρός της ψυχής του ανθρώπου να βάλει στις καρδιές μας τη σκέψη ότι υπερέχουμε των άλλων, η ενότητα στην εκκλησία είναι χαμένη υπόθεση.
ΕΦΕΣ δ:2 “μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, 3 σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης. 4 Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· 5 εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· 6 εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων και διά πάντων και εν πάσιν υμίν.”
Το να καλούμαι να «υποφέρω» κάποιον, σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη στιγμή, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι και η πιο ευχάριστη παρέα. Κάπου με αδικεί ή με μειώνει ώστε να χρειαστεί να τον υποφέρω για να μη χαθεί η ενότητα. Τόσο σημαντική λοιπόν είναι η ενότητα στην εκκλησία, ώστε καλούμαι να υποφέρω υπηρετώντας την.
Υπηρετώ την ενότητα με το σύνδεσμο της ειρήνης. Όταν είμαι συνηθισμένος να είμαι τσακωμένος με τους πάντες, αρπάζομαι με το παραμικρό και δεν μπορώ να διατηρώ την ειρήνη του Χριστού μέσα μου, τότε χρειάζομαι να αυξηθεί μέσα μου το παράδειγμα του Χριστού σε ταπεινοφροσύνη, πραότητα και μακροθυμία. Μόνο έτσι θα μπορέσω να περπατώ κατά το θέλημα του Θεού σε μια ζωή καρποφόρα και ένδοξη.
ΨΑΛΜ ρλγ:1 “Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί. 3 … διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.”
Στην ειρήνη και στην ομόνοια, υπάρχει η εύνοια του Θεού. Εκεί κατοικεί ο Θεός και δίνει απλόχερα την ευλογία του στον άνθρωπο. Αν δούμε το ίδιο εδάφιο από την ανάποδη, αν δεν υπάρχει ειρήνη και ομόνοια, όποια θρησκειολογία υπάρχει είναι εντελώς επιφανειακή και εύθραυστη. Σε λίγο χρόνο θα φανούν οι αληθινές προθέσεις και χωρίς την ευλογία του Θεού, όλα σύντομα καταρρέουν.
ΨΑΛΜ ρκβ:6 “Ζητείτε την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· ας ευτυχώσιν οι αγαπώντες σε. 7 Ας είναι ειρήνη εις τα τείχη σου, αφθονία εις τα παλάτιά σου. 8 Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα ειρήνη εις σε! 9 Ένεκεν του οίκου Κυρίου του Θεού ημών, θέλω ζητεί το καλόν σου.”
ΠΡΑΞ θ:31 “Αι μέν λοιπόν εκκλησίαι καθ’ όλην την Ιουδαίαν και Γαλιλαίαν και Σαμάρειαν είχον ειρήνην, οικοδομούμεναι και περιπατούσαι εν τω φόβω του Κυρίου, και δια της παρηγορίας του Αγίου Πνεύματος επληθύνοντο.”
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί η πρώτη αποστολική εκκλησία είχε τόση ευλογία και επιτυχία στο έργο του Θεού. Να το μυστικό: Δια της ταπείνωσης οι πάντες θεωρούσαν τους άλλους πιστούς υπερέχοντας, υποτασσόταν ο ένας στον άλλο και έτσι διατηρούσαν την ειρήνη του Θεού ανάμεσά τους. Ο Θεός βλέποντας τους αδελφούς ενωμένους κι αγαπημένους, ερχόταν σε επίσκεψη με το Άγιο Πνεύμα, οι αδελφοί παρηγορούταν, είχαν ανάπαυση εν Κυρίω κι έτσι δεν ήταν ανάγκη να προσποιούνται ότι είναι καλοί Χριστιανοί. Ο λόγος του Θεού που έβγαινε από το στόμα τους ήταν αναγεννητικός, ζωντανός κι έκανε θαύματα. Η εκκλησία με τη παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος, πλήθαινε.
ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ
…και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας… Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύπη για ένα πατέρα από του να παρακολουθεί τα παιδιά του να τσακώνονται για πράγματα που στη πραγματικότητα δεν τους ανήκουν και στο τέλος να καταλήγουν να μη μιλάνε μεταξύ τους.
Δεν αποτελεί έγκλημα αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη πάνω σε κάτι, αλλά δεν πρέπει να επαναστατεί ενάντια στην εκκλησία, ούτε να δημιουργεί ατέρμονες συζητήσεις που φέρνουν διχόνοιες και έριδες. Βεβαίως είναι ελεύθερος να πει τη γνώμη του, αλλά όταν η γνώμη των πολλών είναι αλλιώτικη, τότε πρέπει να υποτάσσεται. Αυτή άλλωστε είναι και η σημασία της λέξης «υποτάσσομαι». Αν ήταν να συμφωνούμε στα πάντα δεν θα υπήρχε ανάγκη να υποτασσόμαστε.
Όπως φανερώνεται παρακάτω, η αιτία του σχίσματος που διαφαίνεται στον ορίζοντα είναι ότι έχουν δημιουργηθεί μικρές ομάδες μέσα στο σώμα της εκκλησίας ή κλίκες, καθεμιά από τις οποίες διεκδικεί για τον εαυτό της ένα σημαίνον πρόσωπο ως αρχηγό και φυσικά το πρωτείο μέσα στην εκκλησία. Το πρωτείο που διεκδίκησε η δυτική παπική εκκλησία, οδήγησε στο φημισμένο σχίσμα του 1054 μ.Χ. με αμοιβαίους αφορισμούς. Είναι στη φύση του εγωιστή ανθρώπου να διεκδικεί το πρωτείο. Αποτέλεσμα της διεκδίκησης αυτής είναι συνήθως το σχίσμα σε μικρότερες ομάδες, όπως βεβαίως έχει γίνει στο παρελθόν ακόμη και στους κόλπους της δικής μας εκκλησίας. Εγώ του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά, εγώ του Χριστού! Ευτυχώς, εδώ ο Παύλος και οι λοιποί αδελφοί είναι αρκετά ταπεινοί και πνευματικοί ώστε πίσω από αυτές τις κλίκες διακρίνουν την ευθεία επίθεση του Διαβόλου στην ενότητα του σώματος. Έτσι ο Παύλος δεν αισθάνεται κολακευμένος από τη προτίμηση που του δείχνουν κάποιοι αδελφοί και επιπλήττει τους αδελφούς για τη διχοστασία αυτή, ακόμη και αυτούς που έχουν επιλέξει τον ίδιο για «αρχηγό» τους.
Συμπεριφορά Εκκλησίας έναντι σε διχοστάτες:
Για την εύρυθμη λειτουργία μιας εταιρείας, είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός καταστατικού, ώστε όλοι οι μέτοχοι να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν σε οποιοδήποτε θέμα προκύψει. Η εκκλησία έχει ως καταστατικό της το Ευαγγέλιο. Η διδασκαλία της Γραφής δεν μας αφήνει απληροφόρητους σε κανένα θέμα. Για την εύρυθμη λειτουργία λοιπόν της εκκλησίας, πρέπει να συμβουλευόμαστε το ευαγγέλιο.
ΡΩΜ ις:17 “Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής, την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.”
ΓΑΛ ε:10 “… όστις όμως σας ταράττει, αυτός θέλει υποφέρει την ποινήν, οποίος και αν ήναι.”
ΜΑΤΘ ιη:7 “Ουαί εις τον κόσμον διά τα σκάνδαλα· διότι είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, διά του οποίου το σκάνδαλον έρχεται.”
Μιλήσαμε παραπάνω για την σημασιολογία της εκκλησίας ως “σώμα με πολλά μέλη”. Αν κάποιο μέλος του σώματος χαλάσει ή αρρωστήσει, τότε αυτό λειτουργεί με ασυνέπεια και ασυγχρόνιστα ως προς το υπόλοιπο σώμα, προκαλώντας ανωμαλία και γενικότερο πρόβλημα στη λειτουργία του οργανισμού. Το σώμα έχει την υποχρέωση να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που του παρέχεται για τη διόρθωση του μέλους αυτού. Να μη ξεχνάμε όμως ότι αφού εξαντληθούν όλα τα μέσα που υπάρχουν, ως έσχατη λύση, υπάρχει η αποκοπή του μέλους αυτού από το σώμα του Χριστού. Χρειάζεται μέγιστη προσοχή ώστε αυτή η λύση να μην χρησιμοποιείται ως ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών, αλλά ως απόλυτα έσχατη λύση. Δεν πρέπει πάντως να ξεχνάμε ότι όσο χρήσιμος κι αν είναι κανείς στην εκκλησία και όσο αγαπητός, κανείς, όποιος κι αν είναι, δεν είναι πάνω από τη εκκλησία. Το καλό του σώματος του Χριστού, έρχεται πάνω από όλα.