Ο απόστολος Παύλος γράφει την επιστολή προς Εφεσίους από τη Ρώμη, το 64 μ.Χ.
ΕΦΕΣ α:1 “Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού διά θελήματος Θεού, προς τους αγίους τους όντας εν Εφέσω και πιστούς εν Χριστώ Ιησού· 2 χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού. 3 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια διά Χριστού, 4 καθώς εξέλεξεν ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου, διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης,
Ο Παύλος αναπροσδιορίζεται με τον τίτλο της διακονίας του, που είναι η υπηρεσία που τον κάλεσε ο Κύριος να επιτελέσει στο έργο Του. Οι τίτλοι των αδελφών της πρώτης αποστολικής εκκλησίας δεν είναι βαρύγδουποι, όπως “πανοσιολογιότατος”, “μακαριότατος”, “αρχιεπίσκοπος” κλπ. Ο Χριστός έχει καλέσει ταπεινούς ανθρώπους να κάνουν το έργο Του και ως τέτοιοι, οι εργάτες του Θεού πρέπει με βδελυγμία να απορρίπτουν κάθε προσπάθεια του λαού να τους υψώνει, ώστε να βρίσκουν χάρη ενώπιον του Αγίου Θεού
… προς τους αγίους τους όντας εν Εφέσω και πιστούς εν Χριστώ Ιησού … Εδώ βλέπουμε μια απλή αλήθεια η οποία όμως για πολλούς είναι μέγα σκάνδαλο. Οι άγιοι εδώ είναι (α) Ζωντανοί, (β) όλα τα μέλη της εκκλησίας. Με το καιρό και τη πτώση της εκκλησίας, άγιοι κατέληξαν να ονομάζονται μια μόνο κατηγορία των μελών της εκκλησίας και μάλιστα μόνο μετά το θάνατό τους.
… 2 χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού… Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο από το να βρίσκει χάρη ενώπιον του Θεού. Είναι η προϋπόθεση για την έλευση της ειρήνης στη καρδιά του ανθρώπου. Ο Θεός μας δίνει δωρεάν, αυτό που οι άνθρωποι πασχίζουν για μια ολόκληρη ζωή να αποκτήσουν. Την ειρήνη και την αίσθηση της ασφάλειας.
… εξέλεξεν ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου … Το ότι μας εξέλεξε και μας προόρισε, δεν σημαίνει ότι η εκλογή και ο προορισμός αυτός είναι απόλυτος. Μας εξέλεξε και όντως μας καλεί να γίνουμε ο εκλεκτός Του λαός. Αν όμως κάποιος δεν εκτιμήσει το μέγα προνόμιο της εκλογής αυτής και καταφρονήσει τη κλήση που έλαβε, δεν έχει θέση στη Βασιλεία των Ουρανών. Η ζωή μαζί με τον Χριστό είναι εξόχως προϊόν ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ελευθερία του ώστε να τον καταδυναστεύσει και να τον υποχρεώσει στην αιώνια ζωή. Ο άνθρωπος κρατά το αιώνιο μέλλον του στα χέρια του.
Πράγματι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα πριν γίνουν, εμείς όμως όχι. Εκείνος στο δικό Του αποκλειστικό περιβάλλον, βλέπει από πριν τα πάντα και όλα τα γνωρίζει. Εμείς όμως στο δικό μας περιβάλλον, δεν γνωρίζουμε το μέλλον και για αυτό δεν πρέπει να νομίζουμε ότι αφού έτσι κι αλλιώς τα γνωρίζει όλα, δεν υπάρχει όφελος από τον πνευματικό αγώνα. Ο Κύριος προείπε τη καταστροφή της Νινευί, αλλά η μετάνοια των ανθρώπων εκείνων, έκαναν τον Θεό να αλλάξει γνώμη.
ΙΩΑ ς:37 “Παν ό,τι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί, και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω·” Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο, εμείς το πρώτο λόγο στη σωτηρία μας. Πρέπει να πάμε σε Εκείνον, που υπόσχεται ότι δεν θα μας απορρίψει. Ο Κύριος θέλει να σωθούν αν είναι δυνατόν, όλοι οι άνθρωποι:
Α’ ΤΙΜ β:4 “όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. 5 Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός,”
ΕΦΕΣ α:5 προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού,
Η λέξη «προορισμός» έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλες συζητήσεις όλους τους αιώνες της ύπαρξης της Εκκλησίας και ευθύνεται για μεγάλα σχίσματα στο σώμα του Χριστού. Ένας από τους μεγαλύτερους και πολυγραφότερους πατέρες της Εκκλησίας, ο Καλβίνος, αποσχίστηκε από την Εκκλησία και πέθανε ως αιρετικός διότι υποστήριξε ότι ο Θεός έχει την απόλυτη κυριαρχία στην εκλογή και στον προορισμό του ανθρώπου. Ο Θεός θέλει να σωθεί ο κόσμος και μπορεί να τους σώσει, άρα ποιος μπορεί να πάει εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού? Αυτό όμως θα ήταν ευθεία παρέμβαση του Θεού στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Ένας διευθυντής μιας επιχείρησης για παράδειγμα, μπορεί να εκλέξει κάποιον υφιστάμενό του και να τον προορίζει να αναλάβει την διεύθυνση μετά τη συνταξιοδότησή του. Έτσι, τον καλεί και του κάνει γνωστή τη πρόθεσή του. Μάλιστα τον προσέχει, του μαθαίνει όλα όσα ξέρει και εν γένει τον βοηθά. Αν ο υφιστάμενος όμως φερθεί πονηρά και αρχίσει να τεμπελιάζει και να εκμεταλλεύεται την εκλογή και τη κλήση που έλαβε, τότε μπορεί ο διευθυντής να τον απορρίψει και να εκλέξει κάποιον άλλον στη θέση του. Για αυτό μας λέγει ο λόγος…
ΑΠΟΚ γ:11 “Ιδού, έρχομαι ταχέως· κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου.” Ο Θεός λοιπόν, μπορεί να έχει τη πρόθεση και τη θέληση να μας ευλογήσει και να μας χαρίσει την αιώνια κληρονομιά, αλλά αν αθετήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία, δεν θα φταίει ο Θεός αν μας απορρίψει και χάσουμε τη βασιλεία των ουρανών.
ΕΒΡ β:3 “πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων,”
ΕΦΕΣ α:6 εις έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού, με την οποίαν εχαρίτωσεν ημάς διά του ηγαπημένου αυτού, 7 διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού, 8 καθ’ ην επερίσσευσεν εις ημάς εν πάση σοφία και φρονήσει,
… εις έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού … Ο σκοπός της ύπαρξής μας είναι να δοξάζουμε τον Θεό και να αποδίδουμε λατρεία και επαίνους προς Εκείνον, όχι για να τον «σκλαβώσουμε» με τη δοξολογία μας, εξαγοράζοντας κατά κάποιον τρόπο θέση στη σωτηρία, αλλά ακριβώς επειδή ο Θεός μας έδωσε να εννοήσουμε πως ήδη έχουμε την απολύτρωση, η αίσθηση της αιώνιας αυτής ευγνωμοσύνης, δεν μπορεί παρά να μας οδηγεί σε εκφράσεις δοξολογίας και λατρείας προς Εκείνον που έγινε για εμάς θυσία.
… έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού … Από την αρχή της Αγίας Γραφής, ξέρουμε ότι ο τρόπος του Θεού να επισφραγίζει τις δεσμεύσεις Του με τον άνθρωπο είναι οι θυσίες και ο ραντισμός του αίματος (Εβραίους θ:17-21). Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι το αίμα Του είναι «αυτό της Καινής Διαθήκης», και καθώς διαβάζουμε, αυτό έχει πολύ βαθιά σημασία καθώς στο αίμα του Χριστού. Με το αίμα του Ιησού Χριστού ο Χριστιανός αποκτά την ελευθερία από την υποδούλωση που είχε προκαλέσει η ανυπακοή του προς το δημιουργό του. Η οργή του Θεού στη Γραφή, αναφέρεται με δύο έννοιες. Καταρχήν είναι η οργή η οποία ήδη φανερώνεται στους ανθρώπους που κατακρατούν την αλήθεια του Θεού αντικαθιστώντας την με το ψέμα (Ρωμαίους α:18). Έπειτα, υπάρχει και η οργή που ο Θεός επιφυλάσσει ως δίκαιη ανταπόδοση στην ασέβεια και την απείθεια (Κολοσσαείς γ:6). Το αίμα του Χριστού όμως ελευθερώνει πλήρως από κάθε είδους οργή:
ΡΩΜ ε:9 “Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού…τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού”
Α’ ΘΕΣ α:10 “…να προσμένητε …τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής”
Διαβάζουμε ακόμα στη Γραφή ότι το αίμα του Χριστού έφερε τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο:
ΚΟΛ α:20 “και δι’ αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς.”
Το αίμα του Ιησού Χριστού είναι ασφαλώς η απόδειξη της λυτρωτικής θυσίας Του υπέρ του αμαρτωλού ανθρώπου.
ΚΟΛ α:15 “εις τον οποίον [Υιό] έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών”
Α’ ΙΩΑ α:7 “εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας”
Το να αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος ως δίκαιος μπροστά στο Θεό, δηλαδή σαν να είχε κρατήσει το όλο το νόμο, είναι πάντα μια αγωνιώδης προσπάθεια. Ο απ. Παύλος γράφει ότι ο μόνος τρόπος να βρει ο άνθρωπος τη δικαίωση είναι να τη λάβει με την πίστη του ως δώρο από το Θεό και αυτό διαμέσου του αίματος του Χριστού:
ΡΩΜ γ:24 “[πάντες] δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού”
Εκτός από τη λυτρωτική σημασία του αίματος από το θάνατο του Χριστού, διαβάζουμε στη Γραφή ότι το αίμα του Χριστού είναι το μέσο της κοινωνίας και μετοχής στη ζωή Του. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε,
ΙΩΑ ς:54 “Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις”
ΕΦΕΣ α:9 γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, 10 εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.
… το μυστήριον του θελήματος αυτού … Δεν είναι εύκολο να εννοήσει κανείς το θέλημα του Θεού με τον φυσικό νου. Μόνο ο Θεός μπορεί να το αποκαλύψει στον άνθρωπο που με ειλικρίνεια τον αναζητά. Κατ’ αυτήν λοιπόν την έννοια, το θέλημα του Θεού αποτελεί μυστήριο, που σημαίνει κρυμμένη σοφία ή γνώση.
… να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ … Όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός θα συγκεντρώσει στον εαυτόν του τα πάντα. Αυτά δηλαδή που ο διάβολος σκόρπισε και κατέστρεψε, όταν έρθει η ώρα που ορίστηκε, θα ενωθούν όλα και πάλι κάτω από την εξουσία του Χριστού. Όλα τα πράγματα που είναι στον ουρανό και στη γη, οι άγγελοι και οι άνθρωποι, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, θα ενωθούν όλα ξανά στη βασιλεία του Θεού δια του Ιησού Χριστού.
ΕΦΕΣ α:11 Εν αυτώ, εις τον οποίον και ελάβομεν κληρονομίαν, προορισθέντες κατά την πρόθεσιν του ενεργούντος τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματος αυτού,
Περί προορισμού και εκλογής, έχουμε ήδη μιλήσει. Ας θυμόμαστε ως συμπέρασμα ότι ο Θεός έχει μια αγαθή πρόθεση για τον καθένα από εμάς και δεν προορίζει κανένα για την αιώνια απώλεια. Αυτή η εκλογή είναι αποκλειστικά στη δική μας κυριαρχία.
… ελάβομεν κληρονομίαν … Όπως στη Παλιά Διαθήκη ο Λαός του Θεού έλαβε κληρονομιά εδώ στη γη, έτσι και οι Ιουδαίοι Χριστιανοί που πρώτοι πίστεψαν στον Χριστό, ως λαός του Θεού στη Καινή Διαθήκη, έλαβαν τη κληρονομιά της βασιλείας των ουρανών. Ας σημειώσουμε ότι το «ελάβομεν» είναι στον αόριστο, δηλαδή μας έχει ήδη δοθεί.
ΛΟΥΚ ιζ:21 “ουδέ θέλουσιν ειπεί· Ιδού, εδώ είναι, ή Ιδού εκεί· διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών.”
ΙΩΑΝ ε:24 “Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.”
ΕΦΕΣ α:12 διά να ήμεθα εις έπαινον της δόξης αυτού ημείς οι προελπίσαντες εις τον Χριστόν·
Ο σκοπός για τον οποίον μας έκλεξε ο Θεός, ο κατ’ ουσία προορισμός μας, είναι να επαινούμε και να δοξάζουμε τον Κύριο.
ΗΣΑ μγ:7 “πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου· διότι εδημιούργησα αυτούς διά την δόξαν μου, έπλασα αυτούς και έκαμα αυτούς.”
… ημείς οι προελπίσαντες… Η φράση αναφέρεται στο γένος των Ιουδαίων εκ των οποίων λίγοι ήταν εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό ως Μεσσία.
ΕΦΕΣ α:13 εις τον οποίον και σεις ηλπίσατε, ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το Πνεύμα το Άγιον της επαγγελίας,
Ο Παύλος τώρα έρχεται από το εμείς (Ιουδαίοι) στο εσείς (Εθνικοί). Η ελπίδα και η πίστη στον αληθινό Θεό έρχεται σε όλους τους ανθρώπους δια της ακοής του Λόγου, το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Η σειρά των πραγμάτων έχει ως εξής: Ο άνθρωπος πρώτα πρέπει να ακούσει για την αγάπη του Θεού και το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Η ακοή αυτή γεννά μια ζωντανή ελπίδα.
Α’ΠΕΤ α:3 “Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών”
Η ελπίδα αυτή στη συνέχεια και με τη δική μας εκλογή, γίνεται πίστη.
ΕΒΡ ια:1 “Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.”
Αφού λοιπόν ο άνθρωπος πιστέψει, ο Θεός τον σφραγίζει με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έχει υποσχεθεί ο Θεός ήδη από την Παλαιά Διαθήκη.
… εσφραγίσθητε … Σφραγίζει κανείς κάτι όταν είναι δικό του. Παλαιά σφράγιζαν τους δούλους ή τα κοπάδια των ζώων. Ακόμη και σήμερα, κάποιοι σφραγίζουν τις ελιές τους, ως δήλωση ιδιοκτησίας. Όποιος ανήκει στον Θεό, είναι σφραγισμένος με το Άγιο Πνεύμα Του.
Α’ ΚΟΡ ς:19 “Η δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; 20 Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.”
ΕΦΕΣ δ:30 “Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως.”
ΕΦΕΣ α:14 όστις είναι ο αρραβών της κληρονομίας ημών, μέχρι της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού αυτού, εις έπαινον της δόξης αυτού.
Το Άγιο Πνεύμα είναι ο αρραβώνας (δηλαδή η εγγύηση) της κληρονομιάς μας. Στη πραγματικότητα λοιπόν, όπως είδαμε παραπάνω, έχουμε ήδη λάβει μια «προκαταβολή» ή γεύση της κληρονομιάς μας, την οποία γευόμαστε κάθε φορά που πραγματικά, το ποτήρι μας (το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα μας), πληρώνεται Αγίου Πνεύματος. Φαντάζουν πραγματικά πολύ μικρά τα προβλήματα του κόσμου σ’ αυτές τις ευλογημένες στιγμές. Ο πραγματικός έπαινος θα έλθει αφού ολοκληρωθεί το σχέδιο του Θεού και απολυτρωθεί ο λαός του Θεού. Ο Παύλος κάποτε είχε πάρει μια μεγαλύτερη γεύση της κληρονομιάς αυτής όταν είχε αρπαχθεί έως τρίτου ουρανού, αλλά δεν του συγχωρέθηκε να μας κάνει κοινωνούς των όσων είδε εκεί που πήγε. Κρατά για αυτά μια σιωπή, σα να επρόκειτο να μας κάνει κακό λέγοντάς τα. Τότε είναι που θα γεμίσει το σύμπαν με τη δοξολογία και τους επαίνους του αποκτηθέντος λαού αυτού.
Επειδή λοιπόν η κατάσταση τού αναγεννημένου Χριστιανού δεν είναι ακόμα μόνιμη, γι’ αυτό ονομάζεται: “αρραβώνας”, και όχι “γάμος”. Είναι μία υπό δοκιμήν περίοδος, ως την ημέρα τού γάμου του με το Αρνίο, τον Ιησού Χριστό (ΑΠΟΚ κα:1, 2). Τότε, αν ο άνθρωπος αποδειχθεί πιστός ως το τέλος, η “σφραγίδα” παύει να είναι αρραβώνας, και γίνεται μόνιμο.
ΕΦΕΣ α:15 Διά τούτο και εγώ, ακούσας την εις τον Κύριον Ιησούν πίστιν σας και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, 16 δεν παύομαι ευχαριστών τον Θεόν υπέρ υμών, μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου, 17 διά να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως εις επίγνωσιν αυτού, 18 ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς της προσκλήσεως αυτού, και τις ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας αυτού εις τους αγίους, 19 και τι το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού προς ημάς τους πιστεύοντας κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού,
… πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως … Η προσευχή του Παύλου για τους Εφεσίους δεν είναι για θεραπείες, ούτε για πλούτη ή δόξα, αλλά για σοφία και αποκάλυψη. Αυτά τα δίνει ο Θεός στους ανθρώπους που διαλέγει. Η σοφία προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις έσω και φως, δηλαδή εσωτερικό φως. Ο Παύλος ζητά από τον Θεό να φωτισθούν οι οφθαλμοί του νοός, με σκοπό όχι την δαπάνη της σοφίας σε ατέρμονες φιλοσοφικές αναζητήσεις, αλλά με σκοπό την επίγνωση της δόξας του Χριστού.
… εις επίγνωσιν αυτού … Όταν ο άνθρωπος έλθει σε αποκάλυψη της Θεότητας του Χριστού, τότε πιο εύκολα αντιλαμβάνεται τα προνόμια που έχουν οι πιστοί που έχουν ζωντανή σχέση με τον αιώνιο Θεό! Τότε ο άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει τον αρραβώνα της κληρονομιάς που έρχεται με την απολύτρωση του λαού του Θεού.
Ο φωτισμός της καρδιάς του Χριστιανού γίνεται από το Πνεύμα του Θεού. Δεν εξαρτάται από την ευφυΐα ή την οξυδέρκεια του νοός μας, αλλά από το αν η καρδιά μας είναι δεκτική στην αποκάλυψη του Λόγου του Θεού.
… η ελπίς της προσκλήσεως αυτού … Ο Χριστιανός δεν περιπατεί δια της όψεως, αλλά δια της πίστεως. Το πρώτο βήμα πριν τη πίστη είναι η ελπίδα, που εκφράζεται σε εσωτερική επιθυμία για την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού. Ελπίζουμε ότι οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθείς, θέλουμε δηλαδή να το πιστέψουμε και εκεί ο Θεός, σε αυτή μας την επιθυμία έρχεται και χτίζει τη πίστη μας.
ΕΒΡ ια:1 “Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.”
… τις ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας αυτού … Η συνειδητοποίηση του μεγαλείου που περιμένει τον πιστό όταν εισέλθει στη βασιλεία του Θεού, δεν είναι δυνατόν να ανακαλυφθεί από τον φυσικό νου του ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Παύλος προσεύχεται στον Θεό να το αποκαλύψει δια του Πνεύματος Του στους Εφεσίους, διότι αυτή η αποκάλυψη θα είναι η ισχυρότερη κινητήριος δύναμη που θα μπορεί να τους ωθήσει στη προσμονή της ημέρας του Κυρίου εν αγιασμώ.
ΕΦΕΣ α:20 την οποίαν ενήργησεν εν τω Χριστώ, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, 21 υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι·
Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου. Όλες οι θρησκείες είναι ανθρώπινες προσπάθειες να ερμηνεύσουν τον θάνατο και να απαλύνουν το πόνο που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος μαζί του. Ο Χριστός, εισαγάγει μια μεγαλύτερη δύναμη από τον θάνατο, την αγάπη. Εμμένοντας στην αγάπη μέχρι θανάτου, σπάει τα δεσμά του Άδη και παρόλο που όλοι οι δαίμονες συνωμότησαν για να εμποδίσουν τον Χριστό από του να αναστηθεί, ο Θεός δείχνει τη δύναμη αυτή της αγάπης, ανασταίνοντας τον Χριστό θριαμβευτή της Αιώνιας Ζωής. Κι άλλοι είχαν στο παρελθόν αναστηθεί, μόνο για να πεθάνουν ξανά. Ο Χριστός όμως αναστάς, δεν αποθνήσκει πλέον! Δόξα εις Αυτόν!
Όλη η κτίση έχει σκοπό να δοξαστεί ο Θεός μέσα από τον Χριστό, ο οποίος είναι η μόνη μορφή, εικόνα του Θεού που μπορεί ο άνθρωπος να δει και να ζήσει. Σ’ Αυτόν συγκεφαλαιώνονται τα πάντα τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης (εδ. 10). Αυτός είναι που κάθεται πάνω από κάθε εξουσία και είναι η μέγιστη δύναμη στο σύμπαν.
… ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι … Εδώ πρέπει να πούμε κάτι για το Ισλάμ. Στη προσπάθειά του να ρίξει γέφυρες στο Χριστιανικό κόσμο, το Κοράνι μιλά με σεβασμό για το πρόσωπο του Χριστού, αναγνωρίζει ότι γεννήθηκε από τη παρθένο Μαρία χωρίς τη διαμεσολάβηση ανθρωπίνου σπέρματος, ότι έκανε θαύματα και μίλησε για την αγάπη του Θεού, αλλά μιλά για αυτόν ως έναν προφήτη κατώτερο του Μωάμεθ, ο οποίος μάλιστα μίλησε για τον ερχομό του Μωάμεθ ως τον ερχόμενο παράκλητο. Εδώ όμως, ο λόγος του Θεού, αποκλείει την έλευση στο μέλλον άλλου μεγαλύτερου προσώπου από του Ιησού Χριστού, ρητά και κατηγορηματικά.
ΕΦΕΣ α:22 και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, 23 ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος.
Τα παραπάνω εδάφια για μια ακόμη φορά μας υπενθυμίζουν ποιος είναι ο αρχηγός της Εκκλησίας. Ας έχουμε πάντα αυτό στο νου μας, όταν ως άνθρωποι που λαμβάνουμε εξουσία πάνω σε ψυχές ανθρώπων (ως σώμα Χριστού), ανοίγουμε το στόμα μας να διηγηθούμε τη δόξα Του. Όλα είναι από Εκείνον, και σε Εκείνον θα καταλήξουν όλα μια μέρα ευλογημένη.